رویکردی جامعه شناختی به تفکر مولوی در باب نظریه جبر و اختیار و تبیین ابعاد جغرافیای ادبی آن

جامعه شناسی ساختارگرا، رویکردی نظری برای شناخت نظام ها و ساختارهای اجتماعی است که مفاهیم و رفتارهای اجتماعی را شکل می دهند. این نوع از جامعه شناسی تلاشی برای استفاده از مدل ها و نظریه ها جهت تبیین و توسعه سیستم ها و ساختارهای جامعه است که بر اساس مدل سازی و الگوسازی طرح بندی می شوند. مطالعه ی جامعه شناختی حکایت های مثنوی از آنجا که مروری بر چگونگی تفسیر و نحوه ی واکنش اعضای اجتماع به حوادث و پدیده های مختلف است، می تواند نقدها و تحلیل های معتبر و قابل قبولی در باره ی جامعه ی زمان آفرینش این اثر ارائه دهد. با استفاده از الگوها و نمودارهای مختلف و نقد و تحلیل های مبتنی بر این الگوها و مدل ها و همچنین با تجزیه و تحلیل حکایت های مثنوی، بر اساس الگوها و مدل های ذکر شده، امکان درک همه جانبه ای از رفتار و واکنش اعضای جامعه به مسائل مختلف فراهم می ود. این مطالعه جامعه شناختی می تواند به شناسایی علل زمینه ای در پس رفتارها و واکنش های خاص و نیز تاثیرات آن ها بر پویایی اجتماعی کمک کند. علاوه بر این، می تواند بینشی در مورد نحوه تعامل سیستم های اجتماعی مختلف با یکدیگر ارائه دهد، که به تصمیم گیری آگاهانه تر در مورد بهترین نحوه ی مدیریت بر نهادهای اجتماعی کمک کند. ازجمله کنش ها واکنش های افراد در جامعه که تعاملات افراد را در موقعیت های مختلف اجتماعی تحت تاثیر قرار می دهد، اعتقاد به جبر مطلق یا اختیار تام در انجام امور زندگی روزمره است. از بررسی دفترهای شش گانه مثنوی، این نتیجه حاصل شد که موضوع فوق پیچیده و بحث برانگیز وتا حدودی غیر قابل تفکیک می باشد. مولانا از ابراز

کلیدواژه ها:

مولانا ، جبر ، اختیار ، ساختارگرایی ، لوسین گلدمن