ضرورت نوسازی بافت های فرسوده شهری در مقابله با وقوع زلزله(نمونه مطالعاتی : منطقه ۱۴ شهر تهران)

فرسودگی بافت های شهری امروزه به عنوان عاملی برای جلوگیری از تحقق روش های مدرن مدیریت شهری در شهرسازی به حساب می آید و این مناطق فراموش شده منجر به عدم پیشرفت و توسعه شهر شده است. انتخاب مناطق فرسوده شهری برای اسکان مهاجران و قشر کم درآمد نشان از افزایش روز افزون مشکلات اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی دارد که خود تهدیدی برای شهرها حساب میشود. فرسودگی بافت شهری و عناصر درونی آن به دلیل قدمت و فقدان برنامه توسعه و نظارت فنی و اصول به شکل گیری آن به وجود می آید با این حال ، این بافت ها دارای ویژگی های منفی همچون آشفتگی سیما و منظر ،عدم دسترسی مناسب ، کمبود تاسیسات و تجهیزات شهری ، آشفتگی در ساختار اقتصادی و اجتماعی و فرسودگی کالبدی-سازمانی نیز هستند که منجر به تخلیه جمعیت زیادی از این بافت ها شده است. بافت فرسوده از هرگونه که باشد گره ناگشوده ای است در حیات شهری ایرانی و آنچه از بافت فرسوده رها شده میماند تنها در همان بافت رسوب نمیکند و به شهر بازتاب میدهد و از آن فراتر بر پیشانی شهر مینشیند و احتمال وقوع بلایای طبیعی مانند زمین لرزه و ... حساسیت امر را دو چندان میکند. برای اصلاح بافت های فرسوده ضروری است که ابتدا نوع بافت را مشخص کرده سپس راهکار لازم اتخاذ شود و مداخله در بافت های فرسوده باید به گونه ای صورت پذیرد که اصولی از جمله رعایت اصول معماری و شهرسازی ، توانمندسازی ساکنان بافت جهت مشارکت ، جلوگیری از سوداگران زمین و حداکثر بازدهی همراه باشد.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، نوسازی ، مشارکت ، مدیریت ، زلزله