ارزیابی اثربخشی آموزش تلفیقی در بهبود اختلالات رفتاری کودکان دارای نیازهای ویژه

این پژوهش با هدف ارزیابی اثربخشی آموزش تلفیقی بر اختلالات رفتاری کودکان دارای نیازهای ویژه انجام گرفت. روش پژوهش از نوع علی- مقایسه ای بود که در آن متغیر مستقل یعنی آموزش تلفیقی در قالب مداخله ی آموزشی قبلا اعمال شده بود. از دانش آموزان پایه های چهارم و پنجم ابتدایی آموزش تلفیقی تعداد ۶۷ نفر انتخاب شدند که از دانش آموزان مدارس استثنایی همان پایه ها تعداد ۳۰ نفر و از دانش آموزان مدارس عادی تعداد ۶۷ نفر، در گروه های سه گانه کم بینا، کم شنوا و جسمی-حرکتی به عنوان نمونه انتخاب شدند. داده های بدست آمده با روش های آماری تحلیل واریانس یک راهه (ANOVA) و تحلیل واریانس چندگانه (MANOVA) مورد کنکاش آماری قرار گرفتند. نتایج نشان داد که میزان اختلالات رفتاری کودکان دارای نیازهای ویژه نسبت به کودکان مدارس تلفیقی و عادی بیشتر است و آموزش تلفیقی موجب کاهش معنادار اختلالات رفتاری آنان می گردد.

کلیدواژه ها:

آموزش تلفیقی ، اختلالات رفتاری ، کودکان دارای نیازهای ویژه ، مدارس استثنایی