معرفی رویکرد چندفرهنگی و بررسی ضرورت آموزش اصول آن در جهت ایجاد وحدت و هویت ملی

موضوعی که امروزه در محافل آموزش و پرورش به آن پرداخته می شود، کثرت گرایی فرهنگی در محیط های دانشگاهی و دیگر محیط های آموزشی و عدم توجه کافی به ایجاد آموزش چندفرهنگی در محیط های آموزشی می باشد. تنوع نژادی، فرهنگی، قومی، طبقه اجتماعی، دینی و زبانی یکی از مشخصه های اساسی جهان امروز و عاملی موثر در تعاملات بین فردی و ساخت اجتماعی قلمداد می شود. علیرغم این که برای پیشگیری از تبعیض های مبتنی بر نژاد، عقیده، رنگ پوست، جنسیت و سن، کم و بیش در سرتاسر جهان قانون وضع شده است، جامعه جهانی همچنان اسیر نگرش ها و رفتارهایی است که در قبال برخی گروه های قومی، فرهنگی و اجتماعی با تبعیض و تفکیک برخورد می کند. از این رو نابرابری غیر رسمی به اوج خود رسیده و خود را در نژاد پرستی، قوم گرایی، تعصب، تبعیض، جانبداری و سلطه فرهنگی متجلی ساخته است. یکی از نشانه های آشکار این نابرابری خصومت های قومی و نژادی فراوانی است که در خبرهای رسمی گزارش می شود. امروزه نظریه پردازان و محققان، یادگیری و تربیت را مقوله ای فرهنگی می دانند و باور بر این است که یادگیرنده، محتوای آموزشی را در بافت فرهنگی خویش دریافت و تفسیر می کند. از آنجا که یادگیرنده ممکن است به گروه های فرهنگی مختلفی تعلق داشته باشد، بافت فرهنگی یکپارچه و یکدست نیست و بدین ترتیب، آموزش چندفرهنگی ضرورت پیدا می کند. آموزش و پرورش چندفرهنگی در کشورهایی که دارای تنوع قومیتی و ملیتی هستند جزو ضروریات و الزامات نظام های آموزشی در جهت ایجاد وحدت و هویت ملی است که باید به آن ها پرداخته شود. مقاله حاضر که به شیوه مروری و با کمک منابع کتابخانه ای و اینترنتی تهیه شده، تلاش دارد به معرفی چندفرهنگی به عنوان رویکردی نوین و بررسی جایگاه آن در نظام آموزشی ایران و ضرورت آموزش اصول آن بپردازد و در پایان پیشنهاداتی در این زمینه ارائه نماید.

کلیدواژه ها:

چندفرهنگی ، آموزش ، تنوع ، تفاوت ، تعلیم و تربیت