نقش نظریات پارادایم نوفهمی در برنامه ریزی درسی دانش آموزان در نظام آموزشی

نظام های تعلیم و تربیت همواره در جست و جوی راه هایی برای ارتقای کیفیت و اثربخش تر کردن فعل و انفعالاتی هستند که تربیت و شکوفایی استعدادهای یادگیرندگان را هدف قرار داده است. شواهد نشان می دهد که جریان غالب در تاریخ تعلیم و تربیت جهان تکیه بر انگاره علمی و مهندسی دارد و مبنا و منطق آن قیاس ساده انگارانه و فروکاست گرایانه ای است که متولیان نظام های تعلیم و تربیت به آن تن داده اند. در چهارچوب این قیاس دستگاه صنعت مظهر تلاش های موثر و مثمر در دستیابی به کارایی و بهره وری معرفی شده و چنین نتیجه گرفته می شود که انتقال راهبردها و اصولی که در این عرصه پاسخگو بوده است، می تواند به ارتقای کیفیت تعلیم و تربیت و پاسخگویی این نظام ها هم بینجامد. این قیاس از آن حیث ساده انگارانه است که به جرات می توان گفت هیچ نسبت معناداری میان آن چه ماموریت دستگاه صنعت و تعلیم و تربیت است؛ وجود ندارد. این تناسب تنها در ذهن مدیران و سیاست گذارانی شکل گرفته است که یا به عمق ظرافت، پیچیدگی و حساسیت امر تعلیم و تربیت پی نبرده اند یا در مقام تصمیم گیری های کالن، خود را ناچار از تن دادن به راه حل های این چنینی و در واقع پاک کردن صورت مسئله دیده اند.

کلیدواژه ها:

مدارس ، برنامه درسی ، آموزش و پرورش ، معلمان.