برآورد جای پای بوم شناختی به عنوان زیر شاخص توسعه پایدار در استان چهارمحال وبختیاری

از زمان انتشار گزارش توسعه پایدار، تلاشهای زیادی برای ارایه تعریفی دقیق از مفهوم پایداری و اندازهگیری آن انجام گرفته است. برای قابل اندازه گیری شدن این مفهوم و عملیاتی شدن آن به ویژه در ارتباط با محیط های شهری که مهمترین محل مصرف منابع و انتشار انواعآلودگی ها هستند، یک پارادایم کمی مورد نیاز بود. پارادایم جای پای بوم شناختی برای پاسخگویی به این نیاز ارایه شد. در این پارادایم،تقاضای شهرها به منابع طبیعی به مقدار زمینی که برای تولید تمام مایحتاج جمعیت و سپس جذب مواد زاید آن لازم است ترجمه می شود. بر حسب تفاوت موجود بین نیاز واقعی و مساحت اراضی مورد استفاده برای دو مورد فوق میتوان مناسبات شهر و محیط پیرامون آن و به عبارتیمیزان پایداری توسعه را ارزیابی نمود. بر اساس نتایج این تحقیق، شهرستان بروجن دارای بیشترین و شهرستان کوهرنگ دارای کمترین جایپای بوم شناختی و به عبارت دیگر میزان ناپایداری در استان چهارمحال و بختیاری هستند

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، جای پای بوم شناختی ، شاخص ، منابع انسانی