مسئله نظام های باور و دانش دولت محلی تبریز و ناتوانی حکومت شهری نا اطمینانی محیط شهری و افت جذابیت سرمایه گذاری

ساختار نهادی بد کارکرد و درهم تنیدگی آن با نظام باورهایی که به سازه های مصنوع ذهنی نامطلوب می انجامد و نیز نظامدانش پوزیتیویستی و تحمیل "یک بهترین رویه عمل" بر پایه تجربیات جوامعی که هماکنون توسعه یافته اند، از محل هایمختلفی به قابلیت زدایی حکومت شهری می انجامد؛ ازجمله آ نها: غفلت از "توسعه شورایی"؛ هدف قرار دادن "عمرانگرایی" و فیزیکالیسم و مغشوش کردن هدف و ابزار در توسعه شهری؛ تقلیل ا مر اجتماعی به امری کمی تپذیر؛ "جهان شمول- پنداری شهری" و غفلت از مسائل، شرایط و اقتضائات محیط بومی؛ بسته نگهداشتن سازمان شهردا ری و شورای شهر درمقابل ایده های نو؛ و امثالهم. چنین ر ویکردی در مدیریت شهر تبریز به پیامدهایی چون: ناامن سازی محیط انسانی و محیطفیزیکی شهر، افت عرضه کالاهای عمومی، تبعیض در عرضه کالاهای عمو می، بروز فساد، فقر و نابرابر ی، گسترش نارضایتیشهروندان، جرم، اعتیاد، و خشونت شه ری میانجامد؛ و ناگفته پیداست که تولید مولد و سرمایه گذاری های فناورانه نیازمندمحیطی امن باقابلیت پیش بینی پذیری است؛ لذا نظام بودجه ریزی شهرداری تبریز را نمی توان همراستا باهدف توسعهسرمایه گذاری های مولد در شهر دانست. با دقت در تجربه زیستی و مشاهدات و مطالعه اسناد ثانوی، مقاله حاضر با رویکرد"هنر علم اقتصاد" و در چارچوب اقتصاد سیاسی - نهاد ی، راهکارهایی را باهدف بهبود وضع موجود و توانمند کردنشهرداری و شور ای شهر تبریز در خصوص جذب سرمایه های مولد ارائه می دهد.