اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت و رواندرمانی مثبتگرا در انعطاف پذیری روان شناختی و خودانتقادی مادران دارای فرزند کمتوان ذهنی

کودکی با کمتوانی ذهنی در هر خانوادهای با نوعی تنش همراه است و در چنین موقعیتی مشکلات مربوط به مراقبت از فرزند کمتوان ذهنی، والدین، به ویژه مادر را در معرض خطر ابتلا به آسیبروانی قرارمیدهد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت و روان درمانی مثبت گرا بر روی انعطاف پذیری روان شناختی و خودانتقادی مادران دارای فرزند کم توان ذهنی انجام شد. پژوهش حاضر نیمهآزمایشی از نوع پیشآزمون- پسآزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه این پژوهش شامل تمامی مادران دارای فرزند کمتوان ذهنی مشغول به تحصیل در مدارس استثنایی شهرستان قائمشهر در سال تحصیلی ۱۳۹۸-۱۳۹۷ بود. از این جامعه ۳۰ مادر به روش نمونهگیری هدفمند انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و گروه گواه به تساوی قرار گرفتند. شرکتکنندکان گروه های آزمایش تحت رواندرمانی مثبت گرا و درمان شفقت به خود قرار گرفتند، درحالی که گروه گواه مداخلهای دریافت نکردند. ابزار گردآوری دادهها شامل پرسشنامه انعطاف پذیری روان شناختی (دنیس و واندروال، ۲۰۱۰) و خودانتقادی (تامپسون و زورف، ۲۰۰۴) بود. یافتهها نشان دادند درمان مبتنی بر شفقت و رواندرمانی مثبتگرا توانستهاند به یک اندازه موجب افزایش انعطاف پذیری روان شناختی و کاهش خودانتقادی مادران دارای فرزند کمتوان ذهنی در مرحله پس آزمون و پیگیری شوند. بر این اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که درمان مبتنی بر شفقت و روان درمانی مثبت گرا روشهای مناسبی برای افزایش انعطاف پذیری روان شناختی و کاهش خودانتقادی هستند.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر شفقت ، رواندرمانی مثبتگرا ، انعطاف پذیری روان شناختی ، خودانتقادی ، کودکان کمتوان ذهنی