وکالت پذیری اقرار در فقه امامیه و حقوق ایران

اقرار در طول تاریخ و در بین جوامع مختلف به عنوان یکی از مهم ترین ادله اثبات دعوا، همواره مورد استفاده در دادگاه ها بوده است و در دین مبین اسلام؛ نیز از اهمیت فوق العاده ی برخوردار است و با پیشرفت تمدن بشری ارزش و اعتبار او همچنان باقی است. این در مورد اصیل است. سوال که در این جا مطرح است این است که آیا اقرار همانگونه که نسبت به اصیل دارای اعتبار است آیا برای غیر اصیل نیز قابل اعتبار است یا خیر؟ به عبارت دیگر اقرار قابل توکیل هست یا نه؟ لذا این تحقیق درصدد پاسخ به این پرسش است که آیا اقرار وکالت پذیر می باشد یا خیر؟ از این رو با تحلیل نظریات فقها و حقوق دانان در این زمینه تلاش می شود که نظریات دقیق فقها و اندیشمندان حقوق تبیین گردد. نگارنده با گردآوری اطلاعات از منابع مکتوب در کتابخانه ها و منابع دیجیتالی، با روش تحلیلی توصیفی به این نتیجه رسیده است که ادله ی مانعین وکالت پذیری اقرار تمام نبوده، همانگونه که اصل وکالت مشروع و قانونی است وکالت پذیری اقرار نیز بر اساس فقه و قانون هیچ منعی ندارد.

کلیدواژه ها:

اقرار ، وکالت ، فقه امامیه و حقوق ایران