بررسی بهبود کیفی پساب درگذر از محیط های غیراشباع و اشباع در سیستم ذخیره-احیاء آبخوان (مقیاس آزمایشگاهی)

افت تراز سطح آب زیرزمینی در اکثر آبخوان های کشور باعث وقوع مسئله محیط‎زیستی شده است. در این مسیر رویکرد ذخیره-احیاء آبخوان ها با استفاده از پساب می تواند راهکار مناسبی برای احیاء سفره های آب زیرزمینی بحرانی باشد. در این راستا، در این پژوهش برهم کنش پساب، خاک و آب ‎آبخوان ازنظر کیفی، با عبور پساب از نواحی غیراشباع و ‎اشباع مورد ‎بررسی قرار گرفت. به این منظور، مدل‎ آزمایشگاهی به شکل L، از جنس لوله‎PVC به قطر mm‎۲۰۰‎ و طول ‎m ۱۵(۵/۲ متر قائم برای ناحیه غیراشباع و ۵/۱۲ متر افقی برای ناحیه اشباع)، ساخته شد. سپس در ۱۲ نقطه در طول مسیر جریان، برخی از آلاینده‎های موجود در پساب به مدت ۶۰ روز اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد غلظت نیترات پس از طی مسافت ۷‎متر به کمتر ازmg/L‎۵/۰ رسید و آلاینده های میکروبی(کلی فرم و اشریشیاکلی) پس از ۶ متر در نمونه  cc۱۰۰ حذف شده اند. ازنظر شوری، پساب باعث بهبود کیفیت آب وخاک شد و هدایت الکتریکی آن از حدود ۴ به ۳/۳ dS/m کاهش یافت. BOD و COD به ترتیب ۸۱، ۸۷ درصد کاهش داشتند. با توجه به بهبود کیفیت پساب درگذر از محیط‎های غیراشباع و اشباع، می توان سامانه ذخیره-احیاء را طوری اجرا کرد که پساب، ابتدا از محیط غیراشباع عبور کرده و سپس به آبخوان برسد.

کلیدواژه ها:

پساب ، غیراشباع ، اشباع ، ذخیره ، آزمایشگاه