الزامات و ضرورت ها در استقرار تشکل های آب بران

بحران های ناشی از کمبود منابع آب شیرین، توسعه پایدار، محیط زیست، سلامت و رفاه انسان ها را در طی دهه های گذشته مورد تهدید قرار داده است، به نحوی که،دولت ها را ملزم به تغییر در نحوه برخورد با این منابع و اتخاذ روش های مدیریتی مشارکتی در رابطه با آب و محیط زیست در کلیه سطوح نموده است 22 درصد آبشیرین قابل استحصال کشور برای تولید محصولات کشاورزی مورد استفاده قرار می گیرد با توجه به تجربه توأم با شکست مدیریت دولتی در نگهداری و بهره برداری ازشبکه های آبیاری در دهه های گذشته باید جایگزین مناسبی برای کاهش بار تحمیلی به دولت و بهبود عملکرد و مدیریت بهتر پیدا نمود با توجه به اهمیت موضوع بروز وظهور اشکال جدیدی از سازه های ذخیره سازی، انتقال و توزیع آب، ضرورت دارد در این راستا اکنون به طور وسیعی مدیریت مشارکتی آبیاری به عنوان راهکاری جدید و توانمند برای تقویت پایداری در مدیریت منابع آب کشاورزی مطر می باشد که هدف آن سهیم کردن کشاورزان برای بهبود کارایی و ارزشبخشی آبیاری است لذا ارتقاء سطح دانش ، نگرش و مهارت کشاورزان در زمینه چگونگی و نحوه انجام مدیریت آب کشاورزی از طریق تعاونی های آب بران می تواند یکی از راه کارهای عمده برای مشارکت کشاورزان برای غلبه بر مشکل کم آبی و رسیدن به اهداف مدیریت پایدار منابع آب محسوب می شود

کلیدواژه ها:

تعاونی های آب بران ، منابع آب ، توسعه پایدار ، مدیریت مشارکتی