خودینه بودن به مثابه ائودایمونیا: بررسی نسبت خود-تعینی، خود-دگرگونی و اضطراب در هستی و زمان هیدگر

هیدگر با فهم وجود انسان به مثابه دازاین، یعنی موجودی که طرح وجود خود را افکنده و خود را زمان­مندانه بار می ­آورد، موفق می­ شود تا ازخود- تعینی نابازنمودی سخن بگوید. منظور از خود-تعینی بازنمودی مجموعه ­ای از قواعد و ضوابط است که به مثابه یک اپیستمه، هنجاریت و مانوسیت ویژه­ای را پیشاپیش برای تعین فاعل انسانی تحمیل می ­کنند. از نظر هیدگر دازاین موجودی است که با ساحت خودیت خنثای خود نسبتی ذاتی دارد و چون این ساحت خودیت بالذات آینده سو است برای همین دازاین موجودی است که با رخ­دادن از  آینده، به طور ساختاری نه تنها خود-تعین است بلکه این خود- تعینی، خود- دگرگون کننده بوده و دربرابر تصاویر ثابت یا تحمیل­ های بیرونی برای یک شکل زندگی عمومی  مقاومت می­کند؛ اما به نظر چنین می­ رسد که این تنها هدف یا غایت هیدگر بوده و پروژه او در هستی و زمان به قسمی از استعلاگرایی دچار می­شود. نتیجه این ابتلا تا میزان زیادی فهمی از اخلاق به مثابه اخلاق در-جهان-بودن یا همان خود-تعینی را قرین فهم خودتعینی صوری کانتی می­ کند.

کلیدواژه ها:

خودتعینی ، هیدگر ، آزادی ، تفاوت ، اضطراب