Comparing the effectiveness of storytelling training based on positive self-talk and child-centered mindfulness on hope and concern about body image in children with cancer

هدف: این پژوهش با هدف اثربخشی آموزش قصه گویی مبتنی بر خودگویی مثبت و ذهن آگاهی کودک محور بر امیدواری و نگرانی از تصویربدنی در کودکان سرطانی می باشد. روش: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی دارای پیش آزمون-پس آزمون با دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه کودکان ۸ تا۱۲ ساله مبتلا به انواع سرطان که در سال ۱۴۰۰ تا خرداد ۱۴۰۱ در بیمارستان بوعلی سینای ساری تحت درمان بودند، انتخاب شدند. حجم نمونه شامل ۶۰ کودک مبتلا به سرطان که به روش نمونه گیری هدفمند در دسترس  برحسب معیارهای ورود و خروج انتخاب شدند و سپس به طور تصادفی در سه گروه ۲۰ نفری (دو گروه آزمایش و یک کنترل) جایگماری شدند. گروه آزمایشی اول به مدت ۱۰ جلسه  تحت آموزش قصه گویی مبتنی بر خودگویی مثبت و گروه دوم  ۱۰ جلسه  تحت آموزش ذهن آگاهی کودک محور قرار گرفتند. ابزار استفاده شده پرسشنامه ی امیدواری کودکان (اسنایدر و همکاران، ۱۹۹۶) و نگرانی دربارە تصویر بدنی (لیتلتون و همکاران، ۲۰۰۵)، می باشد. تجزیه و تحلیل داده ها با تحلیل کوواریانس آنکوا و تحلیل واریانس آنوا در نرم افزار SPSS۲۵ انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد هر دو روش آموزش در امیدواری و تصویر بدنی کودکان سرطانی با اثربخشی معناداری همراه بودند و اما در مقایسه این دو رویکرد درمانی رویکرد آموزش قصه گویی مبتنی بر خودگویی مثبت نسبت به ذهن آگاهی کودک محور اثر گذراتر است. بحث و نتیجه گیری:  هر دو روش مطرح شده در این پژوهش در افزایش امیدواری و کاهش نگرانی از تصویربدنی در کودکان سرطانی موثر واقع شد و اما در مقایسه این دو رویکرد، آموزش قصه گویی مبتنی بر خودگویی مثبت نسبت به ذهن آگاهی کودک محور اثر بخشی بیش تری داشته است.

کلیدواژه ها:

storytelling based on positive self-talk ، child-centered mindfulness ، hope ، body image ، children with cancer ، قصه گویی مبتنی بر خودگویی مثبت ، ذهن آگاهی کودک محور ، امیدواری ، تصویر بدنی ، کودکان سرطانی