مروری بر مکاتب تارنوازی در موسیقی ایرانی

بی گمان تار مهمترین ساز سنتی و ملی ایران است، چرا که شکل گیری و تدوین و انتقال معتبرترین و فراگیرترین ردیف موسیقی ایرانی با این ساز صورت گرفته است. اکثر نوازنده های این ساز در صد سال اخیر، یعنی از تاریخ پیدایش و تحول ضبط تاکنون موسیقی دانانانی موثر در روند کلی آموزش و شکل گیری سبک ها و فرم های جدید موسیقایی بوده اند. همچنین هنرمندان شاخص و ممتازی که اولین فعالیت های هنری در عرصه های گوناگون موسیقی را انجام داده اند همگی از نوازندگان تار بوده اند، مانند میرزا عبدالله (تدوین ردیف)، آقا حسینقلی، علی اکبر شهنازی (تدوین ردیف عالی با تکنیک های ویژه تار)، درویش خان، نی داوود، علینقی وزیری (تئوری موسیقی و تعریف اولین دستور آموزش) و موسی معروفی (نت نگاری ردیف). بدیهی است که وجود شیوه های مختلف تارنوازی در موسیقی ایران نیازمند تفکر و تحول تدریجی توسط استادان فن است که با اعمال دیدگاه های استادانه در نوازندگی خود در خلق شیوه های نوین تارنوازی پوشیده اند. در این مقاله با روش پژوهش مروری به مکاتب تارنوازی در موسیقی ایرانی پرداخته شده و تلاش گردیده تا به کلیات شیوه های اجرایی تار توسط اساتید صاحب سبک پرداخته شود. روش جمع آوری مطالب نیز به روش کتابخانه ای بوده است.

کلیدواژه ها:

تارنوازی ، مکاتب تارنوازی ، موسیقی ایرانی ، نوازندگی