ارزیابی شاخص اقلیم آسایش در راستای توسعه گردشگری نمونه موردی شهرستان مهدیشهر

یکی از مهمترین مسائل مربوط به صنعت توریسم و گردشگری ، وضعیت آب و هوایی در مناطق مختلف است. در این راستا هرچه تغییر و تحولات عناصر آب وهوایی منطقه به نقطه آسایش نزدیک تر باشد ، امکان بهره برداری در این زمینه نیز مناسب تر خواهدبود . با توجه به منابع غنی تاریخی و طبیعی ایران ، باید متناسب با این قابلیت ها از درآمد 044 میلیارد دلاری توریسم بهره ببرد و سهم آن حداقل 5 درصد از این میزان درآمد باشد اما درآمد ایران نه تنها این میزان نیست ، بلکه درآمد سالانه ایران بسیار پایینتر وکمتر از 5 درصد سهم توزیع است و در میان دنیا، در رتبه 22 قرار دارد. برای ایجاد یک توسعه پایدار و همه جانبه و همچنینجایگزینی منابع جدید کسب درآمد به جای منابع نفتی نیازمند استفاده از تمامی امکانات و قابلیتها می باشیم. شهرستان مهدیشهر به عنوان منطقه ای کوهستانی و نیمه خشک در استان سمنان ، که در برگیرنده شهر نمونه گردشگری شهمیرزاد نیز می باشد ، باتوجه به شرایط جغرافیایی و طبیعی وجاذبه های فرهنگی تاریخی موجود در آن می تواند با برنامه ریزی مناسب یکی از قطب هایگردشگری در استان و کشور باشد . هدف این پژوهش بررسی جنبه های مختلف اقلیم آسایش در منطقه مورد مطالعه)مهدیشهر( به منظور برنامه ریزی مناسب صنعت توریسم وگردشگری می باشد . لذا در این پژوهش با توجه به هدف تحقیق ، در ابتدا بابررسی کتابخانه ای و اسنادی ، اطلاعات مختلف منطقه ، مانند بارش ، دما ، رطوبت نسبی و ... از ایستگاه سینوپتیک فعال درمهدیشهر جمع آوری شده و سپس با روش های ترسیمی و آماری رایج در تعیین اقلیم آسایش چون : ترجونگ ، اولگی وگیونی ، به بررسی اقلیم آسایش در راستای توسعه گردشگری و صنعت توریسم در شهرستان مهدیشهر پرداخته شده است . بر این اساسماه های گرم سال دارای شرایط جوی مناسب تری جهت استفاده در زمینه توریسم خواهد بود به طوری که خرداد و شهریور ومهرماه در محدوده آسایش قرار گرفته و بهترین زمان برای برنامه ریزی و جذب گردشگر خواهد بود و درماه های دیگر سال نیاز به استفاده از تاسیسات گرم کننده یا خنک کننده و مصرف سوخت های فسیلی می باشد .در اسفند نیز با توجه به نزولات جوی بهصورت برف، ارتفاعات منطقه به لحاظ ورزش های زمستانی جاذبه خواهند داشت

کلیدواژه ها:

اقلیم آسایش ، آب و هوا ، مهدیشهر ، گردشگری ، ترجونگ ، گیونی