علل بالقوه و عوامل خطر موثر در چاقی پس از همه گیری :COVID-۱۹ یک بحث علمی

مقدمه: همه گیری COVID-۱۹ اثرات گستردهای بر سلامت جهانی داشته است و پیامدهای آن چالشهای منحصربهفردی را در رابطه با نرخ چاقی و عوامل خطر مرتبط ایجاد میکند. هدف این مقاله مروری ارائه یک بحث علمی در مورد علل بالقوه و عوامل خطر موثر در چاقی پس از همه گیری است. با ترکیب ادبیات فعلی، ما تعامل پیچیده بین عوامل مختلف، از جمله تغییر در الگوهای فعالیت بدنی، رفتارهای غذایی تغییریافته، استرس روانی، الگوهای خواب مختل، نابرابریهای اجتماعی-اقتصادی و تاثیر اقدامات بهداشت عمومی را بررسی میکنیم.روش شناسی: جستجو با استفاده از پایگاه های داده الکترونیکی از جملهPubMed ، Scopus و Google Scholar انجام شد. کلمات کلیدی و عبارات جستجو مانند "چاقی"، "COVID-۱۹"، "همه گیری "، "فعالیت بدنی"، "رفتارهای غذایی"، "استرس روانی"، "الگوهای خواب"، "نابرابریهای اقتصادی-اجتماعی"، و "اقدامات بهداشت عمومی" " برای شناسایی مقالات مرتبط منتشر شده در پنج سال گذشته استفاده شد.نتایج: این بررسی کاهش قابل توجهی در سطح فعالیت بدنی در طول همه گیری را نشان میدهد که به قرنطینه، اقدامات فاصلهگذاری اجتماعی و بسته شدن امکانات تفریحی نسبت داده میشود. این کاهش فعالیت بدنی خطر قابلتوجهی برای افزایش وزن و چاقی دارد. علاوه بر این، رفتارهای غذایی تغییریافته، از جمله افزایش مصرف غذاهای فرآوری شده و نوشیدنیهای شیرین، به عنوان عوامل ایجادکننده محیط چاقی ایجادشده توسط همه گیری گزارششده است. استرس روانی ناشی از بیماری همه گیر به عنوان یک عامل مهم در ایجاد چاقی شناساییشده است. افزایش سطح استرس، اضطراب و عدم اطمینان میتواند بر رفتارهای خوردن تاثیر بگذارد و منجر به خوردن احساسی و عادات غذایی ناسالم شود. اختلال در الگوهای خواب نیز به عنوان یک عامل خطر ظاهر شده است، کیفیت خواب پایین و مدتزمان آن با تغییرات در هورمونهای تنظیمکننده اشتها و افزایش میل به غذا مرتبط است. نابرابریهای اجتماعی و اقتصادی در تشدید تاثیر همه گیری بر نرخ چاقی نقش داشته است. افراد و جوامع کمدرآمد در دسترسی به گزینه های غذایی سالم، فضاهای ورزش ایمن و مراقبتهای بهداشتی باکیفیت با چالشهایی روبرو هستند که خطر چاقی را در آنها افزایش میدهد. تاثیر اقدامات بهداشت عمومی، مانند فاصله گذاری اجتماعی و قرنطینه، هم پیامدهای مثبت و هم منفی بر میزان چاقی داشته و بر سطح فعالیت بدنی و رفتارهای غذایی تاثیر میگذارد. حساسیت فردی، استعدادهای ژنتیکی، و تاثیر متقابل بین عوامل ژنتیکی و محیطی نیز درخطر چاقی نقش دارند. درک این عوامل میتواند به مناسبسازی مداخلات و شناسایی افراد در معرض خطر بالاتر چاقی پس از همه گیری کمک کند.بحث و نتیجهگیری: این بررسی ماهیت چندعاملی چاقی را در عواقب همه گیری ۱۹COVID-برجسته میکند. تغییراتدر الگوهای فعالیت بدنی، تغییر رفتارهای غذایی، استرس روانی، الگوهای خواب مختل، نابرابریهای اجتماعی-اقتصادی، وتاثیر اقدامات بهداشت عمومی، همگی در افزایش خطر چاقی نقش دارند. مداخلات هدفمند و استراتژیهای بهداشتعمومی برای کاهش پیامدهای بالقوه درازمدت همهگیری بر میزان چاقی مورد نیاز است. چنین مداخلاتی باید بر ترویجشیوههای زندگی سالم، بهبود دسترسی به گزینههای غذایی مغذی، حمایت از رفاه ذهنی و رسیدگی به نابرابریهایاجتماعی-اقتصادی متمرکز باشد. با پرداختن به این عوامل، میتوانیم در جهت کاهش بار چاقی و بهبود نتایج کلی سلامتعمومی در دوران پس از همهگیری تلاش کنیم.

کلیدواژه ها:

فعالیت ورزشی ، کووید ۱۹. ، دیابت نوع ۲ ، چاقی