سنجش نقش اجتماعات محلی در پایداری اجتماعی شهرها (مطالعه موردی : منطقه ۱۰ شهر مشهد مقدس)

رشد جمعیت شهرنشین همراه با رویکردهای جهانی ، موجب تحول در نگرش به توسعه شهرها و سطح محلی شده است ، بنابراین با توجه به نوپا بودن توسعه محلی ، در مدیریت شهرها، همواره نیازمند دریافت بازخوردها و اصلاح فرایندها می باشد. در توسعه اجتماعات محلی باتوجه به پررنگ بودن روابط و فعالیت های اجتماعی ، پایداری اجتماعی نمود بیشتری دارد. این پژوهش با اتکا به پشتوانه های پژوهشی پیشین و با ماهیت کاربردی ، سعی دارد نقش اجتماعات محلی در توسعه پایدار اجتماعی بپردازد. بنابراین با همراهی مطالعات اسنادی و میدانی و ابزار اصلی ، پرسشنامه ، سعی دارد که به هدف تعیین شده دست یابد. محدوده مورد پژوهش ، منطقه ۱۰ شهرداری مشهد است ، و حجم نمونه با فرمول کوکران ۳۸۴ نفر می باشد. پرسشنامه ها به صورت تصادفی در محلات ۱۲ گانه این منطقه توزیع شده است . یافته ها ناشی از آزمون آماری T نشان می دهد، که هر کدام از نواحی در هر بعد از اجتماعات محلی دارای مقداری متفاوت ولیکن نزدیک به یکدیگر دارند. همچنین با روش رگرسیون چندمتغیره مشخص شده، که اجتماعات محلی ، ۶۵% بر پایداری اجتماعی موثر است . همچنین بعد اجتماعی اجتماعات محلی ، با ۵۰% تاثیر، بیشترین نقش را در توسعه پایداری اجتماعی محلات دارد. در ادامه باتوجه به وضعیت محله ها پیشنهادهای شهروندی در راستای تحقق هدف پژوهش ، و در راستای ابعاد اجتماعی ، اقتصادی و فرهنگی ارائه شده است . برگزاری برنامه های مستمر جمعی آموزشی - تربیتی ، فعالسازی مساجد و سوله های مدیریت بحران در برگزاری مسابقات و بازارچه های سرپوشیده، بهرهگیری از پارکهای سیمرغ و محلی در ایجاد فضای ویژه برای ورزش بانوان و ... از جمله پیشنهادهایی است ، که میتوانند بسیار موثر واقع شوند.

کلیدواژه ها:

اجتماعات محلی ، توسعه پایدار اجتماعی ، منطقه ۱۰ شهرداری مشهد