یادداشت تحلیلی: تحلیل تحول سیستم مدیریت آب بر مبنای نظریه دانینگ-کروگر

نظریه دانینگ-کروگر اشاره به تشریح چگونگی ایجاد سوگیری شناختی ناشی از عدم تناسب خبرگی/پختگی افراد با سطح اعتماد به نفس افراد دارد. کنشگران مدیریت آب نیز چنین تاثیری را در سیستم مدیریت آب تجربه می کنند که منجر به ارزیابی نادرست از واقعیت مسائل و چالش های مدیریت آب شده و راه حل ها ناکارآمد می شود. این نادیده انگاری در کنشگران مدیریت آب می تواند به اشکال مختلفی ظهور یابد. تحلیل انجام شده در این تحقیق مبتنی بر نظریه دانینگ-کروگر نشان می دهد که اکنون مدیریت آب در ایران به دلیل بزرگی بخش دولتی و عدم ظرفیت سازی و تفویض اختیار، برای مدت طولانی در «تله روزمرگی» (طی مسیر S ← S’) به دام افتاده است. همچنین، عدم عبرت اندوزی و آسیب شناسی اقدامات، موجب شده تا خبرگی و بلوغ در سیستم مدیریت آب پدید نیاید، که زوال منابع آب را به همراه داشته است. بر اساس تحلیل نظریه دانینگ-کروگر و ماتریس آیزنهاور، هنوز حرکت بسوی تحول خواهی و اصلاح رویه سابق، آغاز نشده است. راهکارهای شناسایی شده در این تحقیق نشان می دهند که این حرکت می تواند با هدف گذاری و دور اندیشی (یعنی تدوین چشم انداز و برنامه راهبردی)، عبرت اندوزی از اقدامات گذشته و همچنین مدیریت تحول از شرایط موجود به شرایط مطلوب بر اساس اصول «پایایی و تاب آوری توسعه» آغاز گردد. برای جلوگیری از انحراف از مسیر تحول، تعیین شاخص های مناسب برای پایش جهت حرکت نیز ضروری است.

کلیدواژه ها:

ساده انگاری ، غفلت ، عبرت اندوزی ، تذبذب ، تله روزمرگی ، نظریه دانینگ-کروگر