اثربخشی آموزش فرزندپروری مثبت بر خودتمایزیافتگی و تعامل والد کودک در مادران کودکان کم توان ذهنی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش فرزندپروری مثبت بر خودتمایزیافتگی و تعامل والد کودک در مادرانکودکان کم توان ذهنی بوده است. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی مادران کودکان کم توان ذهنی مدارساستثنایی شهر تهران در سال تحصیلی ۱۴۰۱ - ۱۴۰۲ است. از میان جامعه آماری با استفاده از روش نمونه گیریتصادفی و غیرهدفمند و براساس نمرات پرسشنامه های مربوطه در پیش تست، ۳۰ ندر که دارای ملاک های ورود و خروجباشند نمونه آماری را تشکیل دادند. این ۳۰ ندر به طور تصادفی در ۲ گروه ۱۵ نفره آزمایش و گواه گزینش می شوند کهگروه آزمایش، فرزندپروری مثبت را دریافت خواهند کرد و گروه کنترل که در لیست انتظار قرار دارند. همچنیین برایتجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس و برای تسریع در نتایج حاصله از نرم افزار SPSS-۲۲ استفاده شد. نتایجپژوهش نشان داد که آموزش فرزندپروری مثبت بر خودتمایزیافتگی و تعام والد کودک در مادران کودکان کم توان ذهنی می شود ۰۵ / ۰ > p. بنابراین روش فرزندپروری مثبت می تواند روش موثری جهت کاهش مشکلات مادران دارایکود کم توان باشد.

کلیدواژه ها:

فرزندپروری مثبت ، خودتمایزیافتگی ، تعام والد کودک ، مادران کودکان کم توان ذهنی