بررسی اشکالات نظام آموزشی ایران و راهکارهای اصلاح آن

نظام آموزش و پرورش ایران در سال های اخیر و تحت تاثیر فشارهای اقتصادی و سیاست های نادرست دولت ها در وضعیتی قرار گرفته است که در سطوح گوناگون نسبت به کارآمدی آن تردیدهای جدی وارد شده است. از طرفی خانواده ها به خصوص در شهرهای بزرگ گرایش بیشتری به مدارس غیردولتی پیدا کرده اند و از طرف دیگر معلمان از شرایط شغلی خود رضایت ندارند. از نگاه جامعه شناختی و حکمرانی نیز آموزش و پرورش کشور هنوز نتوانسته است وظایف خود را در قبال جامعه و دولت به درستی انجام دهد. مجموعه این مسائل زمانی می تواند بهبود یابد که نگاه حاکمیت به این عرصه از نگاهی روزمره و خدمات محور به نگرشی بلندمدت و راهبردی تغییر یابد. برآیند این پژوهش معرفی حیطه های سیاستگذاری در آموزش و پرورش در قالبی کاربردی و نظام مند است که به سیاستگذار کمک می کند تا مسائل کلان آموزش و پرورش کشور را در افقی متفاوت بازیابی کند. پیشنهاد محوری این پژوهش به وزارتخانه آموزش و پرورش اجرایی نمودن اهداف و سیاست های سند تحول بنیادین با نگاهی سیستمی به اولویت هاست. در این راه آموزش و پرورش نیاز دارد تا با نگاهی بلندمدت به توانمند نمودن ذی نفعان اصلی آموزش و پرورش (خانواده ها، معلمان و بدنه ستادی آموزش و پرورش) بپردازد و همزمان با آن ساز و کاری برای خلق دائمی ایده ها و روش های نوآورانه ایجاد نماید. آموزش و پرورش نهادی است که پرورش آینده یک کشور درون آن شکل می گیرد و دانش آموزان که آینده ساز جامعه هستند در آن تعلیم و تربیت می یابند و مسلما اگر مشکلات و کاستی های آن رفع نشود، این مشکلات به سایر دستگاه ها و مهمتر از آن به آینده آن کشور نفوذ پیدا می کند و آن جامعه از داشتن آینده ای مطلوب محروم می شود.

کلیدواژه ها:

آموزش و پرورش ، مشکلات و راهکارها ، مسائل اقتصادی ، تحول بنیادین ، خانواده.