نگاهی انتقادی به پروژه مسکن مهر از منظر گفتمان عدالت با تاکید بر تئوری پیر بوردیو

و دهم با شعار برقراری عدالت و کم کردن شکاف طبقاتی در بین مردم ایران بر سرکار آمد. مهم ترین دستاورد این دولت، اجرای پروژه مسکن مهر در خصوص تامین مسکن برای قشر کم برخوردار جامعه بود. ناظر بر این، پژوهش حاضر، در خصوص پاسخ به این سوال انجام گرفت؛ اجرای عدالت اجتماعی در طرح مسکن مهر چگونه است؟ این مقاله به روش کیفی و با استفاده از روش توصیفی تحلیلی انجام شده است. نتایج این پژوهش نشان داد که پروژه مسکن مهر، به دلیل گرانی زمین در اطراف شهرهای بزرگ به اجرا درآمده و این امر نیز موجب جدایی گزینی فضایی شده است. به رغم اینکه مسکن مهر، ظواهر مدرن دارد، اما فضای اجتماعی این مناطق را بیشتر طبقات کم برخوردار جامعه تشکیل می دهند. ازاین رو تمرکز قشر عظیم طبقه اجتماعی پایین در این مناطق، منجر به بازتولید طبقه اجتماعی و در نهایت به بازتولید ساختارهای نابرابر منتهی می شود؛ بنابراین بسیار محتمل خواهد بود که ساختار فضای اجتماعی مسکن مهر، یک نوعی بی عدالتی نظام مند را به لحاظ اجتماعی و فرهنگی دامن بزند.

کلیدواژه ها:

مسکن مهر ، عدالت ، عادت واره ، میدان ، سرمایه فرهنگی و اجتماعی