ارزیابی شاخص های دسترسی با در نظر گرفتن مدل تعاملی کاربری زمین و حمل و نقل

در بوجود آمدن سفرهای شهری عواملی همچون عوامل اقتصادی- اجتماعی، تراکم جمعیت کاربری زمین ، فراهم بودن وسایل نقلیه تاثیرگذارند. در این مقاله سعی گردید با استفاده از پایگاه داده حمل و نقلی و به برنامه ریزی در شبکه حمل و نقلی مناطق ۲۲ گانه کلانشهر تهران پرداخته شود بدین منظور با استفاده از داده های واقعی و مدل LUTI به بررسی ارتباط میان عوامل موثر در مدل نامبرده با استفاده از نرم افزار SPSS و بدست آوردن ضرایب همبستگی در آزمون های آماری صورت گرفته پرداخته و میزان همبستگی متغیرهای خانوار، دسترسی و حمل و نقل نیز محاسبه شد. سپسبا تحلیل عاملی متغیرها به بررسی ارتباط آنها پرداخته شد. بر اساس آنالیز داده های واقعی سال های ۱۳۸۳ و ۱۳۹۵ جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی متغیرها شامل میانگین، انحراف معیار، چولگی و کشیدگی، نرمال بودن متغیرها حاصل شد که توزیع آن متقارن است. بر اساس نتایح حاصله میان کاربری اداری، مسکونی و آموزشی ارتباط قوی و مثبتی وجود دارد که در سه بخش تولید و جذب سفر و حمل و نقل و کاربری اراضی با توجه به شاخص تراکم حمل و نقلی و بر اساس مسافت سفر نتیجه گیری شد. در قسمت تولید سفر، کاربری اداری، مسکونی و آموزشی از سایر کاربری ها ۴۹ درصد از کل تغییرات ترافیک وابسته به کاربری اداری، مسکونی و آموزشی است، همچنین در جذب سفر ۴۹ درصد از کل تغییرات ترافیک وابسته به کاربری اداری، مسکونی و آموزشی است و در حمل و نقل و با کاربری های اداری، مسکونی و آموزشی ۵۳ درصد از کل تغییرات ترافیک وابسته به کاربری اداری، مسکونی و آموزشی است، به عبارتی دیگر با حمل و نقل و کارکنان بخش اداری و قسمت آموزش شهر تهران می توان ۵۳ درصد از سفرها و در نتیجه ترافیک مناطق ۲۲ گانه شهر تهران را کاهش داد.

کلیدواژه ها:

شاخص دسترسی ، مدل تعاملی ، کاربری زمین ، حمل و نقل