رابطه تحقیق و توسعه با مراکز رشد (انکوباکتورها) و پارک های علمی تحقیقات

مراکز رشد (انکوباکتورها) و پارک های علمی و فناوری دو نهاد اجتماعی با عمری 40 ساله در جهان هستند که در کشورهای صنعتی و در حال توسعه، یک رکن اصلی در توسعه فناوری و اقتصادی بشمار می آیند. و به عنوان رابطی بین دانشگاه و صنعت فعالیت می نمایند و رسالت انتقال علم از دانشگاه به صنعت و تعامل آن ها را بر عهده دارند. این مراکز توانسته اند جایگاهی برای فعالیت کارآفرینان را بوجود آورند. مرکز رشد ساختاری است که با در اختیار قرار دادن تسهیلات و خدمات توانسته است از یک سو باعث کاهش هزینه های اولیه برای ایجاد یک حرفه باشد و از سوی دیگر با ارائه مشاوره حقوقی و مدیریتی ضعف شرکت ها را جبرا ن نماید. هدف اصلی این مراکز کمک به افراد نوآور و کارآفرینی است که بتوانند شرکت ها و سازمان هایی را ایجاد نمایند و با ریسک کمتری به موفقیت دست یافته و در سطح ملی و بین المللی رقابت نمایند. مراکز رشد یا انکوباتورها از طریق کارآفرینان بستر مناسبی برای توسعه واحدهای کوچک و متوسط اقتصادی را فراهم می کنند که در کشورهای در حال توسعه از ابزارهای توسعه فناوری و اقتصادی بشمار می آیند. بطور مثال کشورهایی نظیر مالزی، چین و کره جنوبی توانسته اند از طریق ایجاد این مراکز و نیز پارک های علمی تحقیقاتی به ایجاد واحدهای کوچک و متوسط اقتصادی کمک نمایند و در نهایت زمینه توسعه اقتصادی را فراهم آورند. بنابراین تحقیقات از مهم ترین عوامل توسعه یافتگی در جوامع محسوب می شود و دانشگاه ها که محل تجمع تفکر است با توجه به وظیفه و جایگاهی که دارند به تحقیقاتی در مرزهای دانش پرداخته و توسعه علمی جامعه را باعث شوند. همچنین می توان با ایجاد مراکز رشد و شهرک های علمی تحقیقاتی در کنار دانشگاه ها چتری را فراهم نمود که نخبگان در این مراکز نتایج تحقیقات خود را به صنعت واگذار نمایند و صنایع با کار بر روی آن به تولید انبوه رسانده و زمینه ای برای بی نیاز شدن و توسعه اقتصادی حاصل شود. این مقاله در نظر دارد ضمن بیان نقش و اهمیت مراکز رشد (انکوباتورها) و شهرک های علمی تحقیقاتی و لزوم ایجاد این گونه مراکز در مجاورت دانشگاه ها، رابطه تحقیق و توسعه با مراکز رشد (انکوباتورها) و شهرک های علمی تحقیقاتی را تجزیه و تحلیل نماید.

کلیدواژه ها:

مرکز رشد ، انکوباتور ، شهرک علمی تحقیقاتی ، توسعه علمی