بررسی رابطه سبک های تدریس و روحیه پرسشگری با نقش میانجی پیشرفت تحصیلی در بین دانش آموزان مدارس متوسطه دوم نورآباد (ممسنی) فارس

این پژوهش با هدف بررسی رابطه سبک های تدریس و روحیه پرسشگری با نقش میانجی پیشرفت تحصیلی در بین دانش آموزان مدارس متوسطه دوم نورآباد (ممسنی) فارس انجام شد. روش تحقیق توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش، شامل تمامی دانش آموزان دوره ی متوسطه ی مدارس متوسطه دوم متوسطه دوم نورآباد (ممسنی) فارس در سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ می باشد که از بین آن ها و به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای، تعداد ۲۴۸ نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات در این پژوهش، پرسشنامه های سبک های تدریس گراشا و ریچمان (۱۹۹۶)، روحیه پرسشگری مسرور و اکبری (۱۳۹۳) و پرسشنامه انگیزه پیشرفت تحصیلی هارتر (۱۹۸۱) بود که روایی و پایایی آن ها به ترتیب با استفاده از روش های تحلیل گویه و آلفای کرونباخ محاسبه و تایید شد. برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و آمار استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل مسیر و تی تست مستقل) استفاده شد. نتایج بین روحیه پرسشگری و پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. بین سبک های تدریس و پیشرفت تحصیلی با روحیه پرسشگری رابطه معنی دار وجود دارد و سبک های تدریس و پیشرفت تحصیلی به طور معنی دار قادر به پیش بینی روحیه پرسشگری دانش آموزان می باشند. همچنین نقش واسطه گری معنی دار پیشرفت تحصیلی در رابطه بین متغیرهای سبک های تدریس و روحیه پرسشگری دانش آموزان تایید شد.

کلیدواژه ها:

سبک های تدریس ، روحیه پرسشگری ، پیشرفت تحصیلی ، دانش آموزان.