فرآیند گفتمان سازی مقام شاکر در قرآن کریم براساس سیر خطی نزول

شکر یکی از مفاهیم بنیادی فرهنگ وحیانی است و رابطه نزدیکی با آیین ها و مناسک عبادی دارد. این مفهوم دوسویه بوده و در ارتباط با خداوند متعال و بشر معنا پیدا می کند؛ هم از طرف خدا نسبت به بندگان و هم شکر انسان از خداوند و سایر انسان هاست، البته منعم حقیقی و ازلی خداوند است که انسان و تمامی مخلوقات بایستی آنگونه که شایسته است، شاکر نعمت های الهی باشند. بازشناسی سیر مفهومی ماده مذکور به صورت اسم فاعل، نوع نگاه خداوند و مدل کاربست عملیاتی مفهوم شکر را در زندگی جهت داشتن زیست مومنانه به تصویر می-کشد. پژوهش حاضر با ابزار گردآوری کتابخانه ای اسنادی و روش توصیفی تحلیلی با سطح تحلیل محتوا به دنبال پاسخ به این سوالات است: مفهوم شکر در سیر خطی نزول چه تحولاتی را نشان می دهد؟ و گام بندی مراحل شکر چه مدل مفهومی متناظر با بافت نزول ارائه می دهد؟ یافته های پژوهش حاکی از آن است که شکر به عنوان یک مفهوم مثبت با موانع آن آغاز شده و در ادامه با ارائه الگو و اصلاح خانواده در مرحله مقدماتی آموزش داده می شود و در مرحله متوسط با تبیین اهمیت و ضرورت شکرگزاری، جایگاه آن در زندگی انسان تثبیت شده و در نهایت با اتمام حجت، انتخاب شاکر بودن به خود انسان واگذار شده و بی نیازی خداوند را در این امر بیان می نماید و رابطه مفهومی آن بیانگر مهندسی خاص خداوند برای عینی سازی و عملیاتی کردن آن است.

کلیدواژه ها:

نهادینه سازی ، شاکر ، موانع شکر ، نعمت ها ، قرآن کریم