روابط نسلی در سینمای جنگ ایران(باتاکید بر سینمای حاتمی کیا)

روایتبررسی های سینمایی از تجربه مشترک در خصوص جنگ هشت ساله های نسلیایران، موضوع مﻘاله حاضر است .         در این مﻘاله تلاش شده تا با اتخاذ رویکردی ساختارگرایانه بتوان به بررسی چگونگی بازنمایی دوگانگی های مربوط به روابط نسلی)  اعم از :  روابط درون  نسلی و روابط بین نسلی   (پرداخت که در آثار سینمای جنگ حاتمی   کیا بازنمایی شده است از جمله : عﻘیده گرایی/عمل   گرایی، وظیفه محوری/نتیجه  محوری، عشق مداری/عﻘل  مداری، درون  گرایی/برون  گرایی و گذشته  گرایی/آینده  گرایی . منطق پی  گرفته شده است و برای تحلیل تﻘابل های استخراج شده، الگوهای کنشی پارسونز است    از میان آثار حاتمی  کیا به بررسی پنج اثر وی پرداخته شد که هم متعلق به  ژانر جنگ بوده  اند و هم به موضوع  « روابط نسلی پرداخته  اند :  مهاجر(۱۳۶۸)  از کرخه تا راین  (۱۳۷۱) آژانس شیشه ای  ،   (۱۳۷۶)، موج مرده  (۱۳۷۸/۷۹) و به نام  پدر( ۱۳۸۴ ) مولف در سیر بازنمایی روابط نسلی، از مهاجر تا به نام پدر، از سویه ابتدایی تﻘابل  های مذکور به سویه   دوم مایل شده است .  این امر می  تواند شاهدی بر شکل گیری ساحت  باشد که پس از جنگ به تدریج ایجاد شد و مولف نیز تحت تاثیر آن، در اجتماعی مستﻘلی خوانش مرجح خویش به سویه دوم تمایل یافته است

کلیدواژه های روابط نسلی در سینمای جنگ ایران(باتاکید بر سینمای حاتمی کیا):

تﻘابل روایی ، جنگ ، روابط بین نسلی ، روابط درون نسلی ، بین نسلی ، ساختار روایی