تحلیل دموگرافیک و کارآمدی شبکه حمل و نقل خیابانی در مناطق کلانشهر تهران

آرمان دسترسی در یک سیستم حمل و نقل، بهبود در کوتاه کردن فاصله بین مبدا و مقصد سفر است، تا افراد بتوانند به یک سفر رضایت بخش برسند. عملکرد سیستم حمل و نقل اغلب بر پایه سرعت و فاصله بین مبدا و مقصد سفر ارزیابی می شود. هدف این پژوهش، بررسی جمعیت مناطق در دهه اخیر، تراکم جمعیت و ارزیابی دسترسی شبکه حمل و نقل بین منطقه ای در شهر تهران می باشد. برای این منظور داده ها از شهرداری تهران و مرکز آمار اخذ گردید. از نرم افزار Arc GIS ۱۰.۸ برای تهیه نقشه محدوده مورد مطالعه و طبقه بندی تراکم جمعیت مناطق و همچنین از نرم افزار Google Earth Pro برای تعیین مسافت واقعی و ایده آل بین مناطق شهری استفاده شد. بر اساس پیش بینی جمعیت در سال ۱۴۰۰ مشخص گردید. تقریبا %۶۷ جمعیت در مناطق حاشیه تهران قرار دارند. بیشترین درصد جمعیت مربوط به منطقه ۴ (%۱۰.۵۷) بوده، که در حاشیه شمال شرقی تهران قرار دارد. با بررسی شاخص تراکم جمعیت مناطق در سال ۱۴۰۰ مشخص شد مناطق حاشیه ای از تراکم به مراتب کمتر در مقایسه با مناطق مرکزی برخوردارند. تحلیل دسترسی بین مناطق از طریق شاخص فاکتور مسیر انجام شد. نتایج بیانگر %۳۸ ارتباطات داخلی بین مناطق در سطوح دسترسی خوب و خیلی خوب، %۳۲ دارای سطح دسترسی متوسط و %۳۰ در سطوح ضعیف و خیلی ضعیف می باشند. میانگین فاکتور مسیر شهر تهران برابر ۱.۵۲ برآورد گردید، که حاکی از قرارگیری شهر تهران در طبقه بندی سطح دسترسی متوسط است. یافته های این تحقیق، می تواند برای کمک به مدیران شهری جهت سرمایه گذاری در حمل و نقل مفید باشد، زیرا داده های جمعیت و زیر ساخت شبکه حمل و نقل شهری تحلیل شده است.

کلیدواژه ها:

کلید واژه: تراکم جمعیت ، مناطق حومه ، دسترسی ، شبکه خیابانی