بررسی رابطه توانمند سازی کار کنان با تمایل به ترک سازمان با نقش میانجیکری تعهد سازمانی

نیروی انسانی، به عنوان با ارزش ترین سرمایه هر سازمانی محسوب می شود و اهمیت آن به عنوان مهمترین عامل درزنحیره عملیاتی هر سازمان، پیش از این به اثبات رسیده است. از این رو مطالعه حاضر به بررسی رابطه توانمندسازی کارکنان با تمایل به ترک سازمان با نقش میانجی گری تعید سازمانی کلیه کارکنان اداره تعاون، کار و رفاهاجتماعی استان خراسان شمالی می پردازد. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از لحاظ نحوه گردآوری داده ها توصیفی- پیمایشی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش محدود بوده و شامل کلیه کارکنان اداره تعاون، کار و رفاه اجتماعی استان خراسان شمالی می باشد که از تعداد ۱۲۰ نفر تشکیل شده است. روش نمونه گیری در اینپژوهش به صورت تمام شمار انحام گرفته است. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه های توانمندسازی کارکنان(راسل و همکاران، ۲۰۰۳)، تعهد سازمانی ( آلن و مایر، ۱۹۹۰) و تمایل به ترک سازمان (عسکری و جنتی فر، ۱۳۹۷)استفاده شده است. برای سنحش اعتبار پایایی پرسشنامه ها از ضریب آلفای کرونباخ استفاده گردید که مقادیر ضریببرای متغیرهای توانمندسازی کارکنان (۰/۸۲۸) تعهد سازمانی (۰/۸۲۵) و تمایل به ترک سازمان (۰/۷۶۹) به دست آمد. روایی محتوایی و روایی صوری پرسشنامه نیز مورد تائید استاد راهنما قرار گرفت. جهت تجزیه و تحلیل داده ها ازروش معادلات ساختاری استفاده گردید. یافته های پژوهش نشان داد که توانمندسازی کارکنان رابطه مثبت ومعناداری با تعهدسازمانی دارد. توانمندسازی کارکنان و تعهدسازمانی رابطه منفی و معناداری با تمایل به ترک سازماندارند. همچنین تعهد سازمانی رابطه بین توانمندسازی کارکنان و تمایل به ترک سازمان را میانجی گری می نماید.

کلیدواژه ها:

توانمندسازی کارکنان ، تمایل به ترک سازمان ، تعهد سازمانی