سنجش مولفه های مناسب سازی فضا و تجهیزات شهری جهت دسترسی جانبازان و معلولین ( نمونه موردی: منطقه ۹ شیراز)

تمام جوامع با مسئله معلولیت اعضای جامعه خود مواجه می باشند. در فرآیند برنامه ریزی شهری هنر برنامه ریزی این است که بتواند تعامل و تعادلی بین گروه های ذی نفع ایجاد نماید. با توجه به اهمیت موضوع مناسب سازی فضاهای شهری برای معلولان و جانبازان از یک سو و نیز تعداد قابل توجه شهروندان کم توان جسمی و حرکتی در شهر شیراز از سوی دیگر پژوهش حاضر با هدف سنجش مولفه های مناسب سازی فضا و تجهیزات شهری جهت دسترسی جانبازان و معلولین در محدوده منطقه ۹ شیراز با رویکردی نظام مند در جهت پاسخ دهی به نیاز این قشر از شهروندان می باشد. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی تحلیلی می باشد. داده های مورد نیاز از طریق روش های میدانی جمع آوری شده اند. اند و به کمک نرم افزار spss نسخه ۲۸ و آزمون رگرسیون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند. بر طبق نتایج حاصله، شاخص کالبدی با ضریب همبستگی (۵۹۱/۰ =R و ضریب تعیین برابر ۳۷۵/۰ = R۲) بیشترین و در رتبه بعد آن شاخص مبلمان با ضریب همبستگی (۵۸۳/۰ =R و ضریب تعیین برابر ۳۵۳/۰ = R۲) و در رتبه سوم شاخص اجتماعی – اقتصادی با ضریب همبستگی (۵۵۵/۰ =R و ضریب تعیین برابر ۳۵۰= R۲) و کمترین سهم شاخص مدیریت با ضریب همبستگی (۵۵۰/۰ =R و ضریب تعیین برابر ۳۴۵/۰ = R۲) را نسبت به سایر متغییر ها در مناسب سازی فضاهای شهری با رویکرد رضایتمندی معلولان و جانبازان در منطقه ۹ شیراز برخوردار بوده اند.

کلیدواژه ها:

شاخص های مناسب سازی ، تجهیزات شهری ، جانبازان و معلولین ، منطقه ۹ شیراز.