سنجش شاخصه های کیفیت زندگی در بافت های ناکارآمد با رویکرد ارتقای تعامل اجتماعی ( نمونه موردی: منطقه ۸ شیراز)

تجلی گاه حیات مدنی شهر و محل وقوع رویدادها و فعالیت های اجتماعی شهروندان در زندگی و حیات شهری و مکانی جهت برقرار نمودن تعاملات اجتماعی شهروندان در فضای شهری اتفاق می افتد. مردم فضاهای شهری را به عنوان مسیری برای گذر تلقی می نمایند. اهمیت بیش از اندازه به سرعت، تکنولوژی و زمان، مقیاس ها را دگرگون نموده و باعث نادیده گرفتن نیازهای عابران پیاده و کمبود کیفیت در محیط های شهری گردیده است که نتیجه آن تضعیف شدن تعاملات اجتماعی شده است. در این پژوهش ، به سنجش شاخصه های کیفیت زندگی در بافت های ناکارامد با رویکرد ارتقای تعامل اجتماعی در منطقه ۸ شیراز با استفاده از مولفه های (سرزندگی و پویایی، دسترسی، هویت و حس تعلق ، راحتی و آسایش ، ایمنی و امنیت ) پرداخته شده است. پس از استخراج پارامترهای مذکور، با استفاده از پرسشنامه با نمونه آماری ۳۸۱ نفری که به صورت تصادفی تکمیل گردید و با انجام تحلیل های استنباطی و توصیفی آماری، این پژوهش از نرم افزار spss نسخه ۲۸ بهره گرفت. آزمون های استفاده شده شامل : آزمون همبستگی پیرسون و آلفای کرونباخ بودند. . بر طبق نتایج پژوهش حاضر، معیار دسترسی با ضریب همبستگی (۳۸۱/۰) دارای بیشترین تاثیر در بین دیگر معیارها بوده است.

کلیدواژه ها:

کیفیت محیطی ، بافت ناکارآمد ، تعاملات اجتماعی ، شیراز ، منطقه ۸ شیراز.