همکاری خانه و مدرسه در پرورش هوش عاطفی و افزایش اعتماد به نفس در دانش آموزان ابتدایی

خانه و مدرسه به عنوان دو نهاد اصلی تعلیم و تربیت در هر جامعه ای محسوب می شوند. وضعیت موجود هر جامعه ای نتیجه یادگیری دیروز افراد در خانه و مدرسه است و وضعیت فردای هر جامعه در نتیجه سرمایه گذاری هایی است که امروز روی دانایی افراد در خانه ، مدرسه و جامعه انجام می گیرد.یکی از کارکردهای اصلی خانواده تعلیم و تربیت فرزندان است . والدین به عنوان نخستین آموزشگران ، اساسی ترین فعالیتها نظیر راه رفتن ، سخن گفتن ، یادگیری لغات ،ابزارهای اندیشیدن ، روابط با اشیاء و اشخاص را در خانه به کودکان می آموزند.خانواده سالم ، فرزند سالمی را روانه مدرسه می کند و مدرسه سالم با دانا سازی و معرفت بخشی به دانش آموزان آنها را توانا تر کرده و انسانهای کار آمدی را به جامعه تحویل دهد. از طرفی در جامعه امروز، مدرسه عملکرد تربیت کودکان را در چارچوب هدفها و برنامه ها ی مشخص تربیت عمومی عهده دار می باشد . آموزش و پرورش عمومی به نیازهای تربیتی هر گروه در قالب هدفهای کلی تربیت و رشد ، کم و بیش پاسخ می دهد ،اما طبیعت هر فرد دارای ویژگیهایی است که در قالب برنامه های عمومی نمی گنجد و به چاره جویی و اعمال روشهای خاص نیاز دارد. خانواده نیز در عملکرد تحصیلی فرزندان نقش ثانویه ای را بازی می کند و واضح است که مدرسه مسئول یادگیری بچه هاست . ارتباط موثر بین خانه و مدرسه باعث می شود دوگانگی آموزشی و تربیتی کمتر شده و دیدگاه همسوئی بین آن دو در مورد تحصیل ، تربیت و پیشرفت برقرار شود ، هزینه و وقت کمتری صرف اصلاح تعارضات و مشکلات آموزشی و پرورشی شود . در مجموع هر یک از ما از ارتباط موثر بین خانه و مدرسه سودها و منفعت های فراوانی خواهیم برد و این امر موجب می شود که استانداردهای اجتماعی و اقتصادی برای همگان افزایش پیدا کند .

کلیدواژه ها:

هوش ، معلمان ، خانواده ، اعتماد به نفس ، دانش آموزان ، ابتدائی.