سنجش میزان اثر بخشی روان درمانی گروهی وجودی نگر بر تعارضات زناشویی زوج های مراجع به مراکز مشاوره نیروی انتظامی شهر تهران

مقدمه : مطالعه حاضر با هدف سنجش میزان اثربخشی روان درمانی گروهی وجودی نگر برتعارضات زناشویی زوج های مراجع به کلینیک های نیروی انتظامی شهر تهران انجام پذیرفت .روش: طرح این پژوهش نیمه آزمایشی ، از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری در مطالعه حاضر شامل کلیه مراجعه کنندگان به کلیه مراکز مشاوره نیروی انتظامی شهر تهران در سال ۱۳۹۶ بود،که با نمونه گیری خوشه ای از بین مراکز مشاوره ۴ مرکز و ۴۰ زوج در دو گروه به طور تصادفی انتخاب شد .شرکت کنندگان پرسشنامه رضایت زناشویی جهت اندازه گیری میزان تعارضات زوجین را قبل و بعد از اجرای روان درمانی گروهی وجودی نگر تکمیل نمودند.یافته ها:قبل از اجرای روان درمانی گروهی وجودی نگر میانگین رضایت زناشویی بر اساس پرسشنامه انریچ ۳۲ معادل ناراحتی زناشویی و با انحراف معیار ۱۶ بود که پس ازا جرای دوره درمان میانگین رضایت زناشویی با افزایش ۳۰ نمره به ۶۲ و انحراف معیار ۱۵ معادل رضایت شویی رسدنتیجه گیری : روان درمانی وجودی نگر با حل تعارضات و مشکلات زناشویی که ریشه در گذشته افراد داردیکی از مبا حث مهم و اساسی در حل اختلافات و تحکیم بنیان خانواده می باشد.

کلیدواژه ها:

اثر بخشی ، روان درمانی گروهی وجودی نگر ، تعارضات زناشویی