متن و فرامین در ادبیات

«ادبیت»اثر فراتر از جنبه های«ادبیاتی»است و نهایتا حرکت«فرامتنی»بیشتر از خود متن اهمیت پیدا می کند.در این جریان هدف از کاربرد زبان صرفا توجیه خود زبان می باشد و خوانندهء این نوع آثار به کمک«اصطلاح محوری»رمز و رموز و مکانیزمهای موجود در آن را کشف می کند.قع می شود. جریان ادبی دوم حالت«درون زبانی»یا«خود ارجاعی»دارد و جنبهء