کشاورزی شهری - مسیری ضروری به سوی تاب آوری شهری و پایداری جهانی

همه گیری کووید-۱۹ به تازگی تاب آوری مواد غذایی در شهرها را مورد توجه ما قرار می دهد و نیاز به زیر سوال بردن میزان مطلوب خودکفایی غذایی از طریق کشاورزی شهری را جلب می کند. در حالی که این سوالات به هیچ وجه جدید نیستند و به طور دوره ای در طول دوره های بحران - آخرین بار در طول بحران مالی جهانی و در نتیجه افزایش قیمت مواد غذایی در سال ۲۰۰۸ - وارد تمرکز تحقیقات جهانی و بحث های سیاستی می شوند - کشاورزی شهری و حومه شهری همچنان جایگزین می شود. کاربری هایی که ارزش بازار را بالاتر می برد (مانند مسکن، حمل و نقل، اوقات فراغت). از دست دادن اولویت کشاورزی شهری در برنامه ریزی کاربری اراضی شهری یک روند جهانی تنها با چند استثنا است. ما در این مقاله استدلال می کنیم که این توسعه به طور گسترده به دلیل سه نقطه کور در برنامه ریزی شهری صورت گرفته است. اول، توجه محدود به آسیب پذیری های اجتماعی و اکولوژیکی و نابرابری های مرتبط با ریسک ساکنان شهری، کمبود مواد غذایی در میان آنها، در مواجهه با سناریوهای مختلف تغییرات جهانی، از جمله تغییرات آب وهوایی یا رویدادهای همه گیر مانند کووید-۱۹. دوم، نادیده گرفتن اثرات جانبی منفی محیطی (و اجتماعی مرتبط) ناشی از تولیدات کشاورزی دور، و همچنین عدم توجه به پتانسیل های بازیافت مواد مغذی در شهرها (به عنوان مثال از فاضلاب) برای جایگزینی استفاده از کودهای معدنی فشرده. سوم، عدم توجه به چند کارکردی کشاورزی شهری و مزایای متعددی که فراتر از تامین غذا، از جمله مزایای اجتماعی و ارزش های بیمه، به عنوان مثال حفظ میراث فرهنگی و تنوع زیستی کشاورزی، فراهم می کند. در امتداد این خطوط، ما استدلال می کنیم که دانش موجود و جدید در مورد خطرات و آسیب پذیری های شهری، متابولیسم فضایی صریح شهری (مانند انرژی، آب، مواد مغذی)، و همچنین خدمات اکوسیستمی باید قوی تر باشد و به طور مشترک در تصمیم گیری در مورد استفاده از زمین در نظر گرفته شود.

کلیدواژه ها:

کشاورزی شهری ، شهرسازی ، تاب آوری غذایی ، متابولیسم شهری ، اثرات خارجی زیست محیطی ، خدمات اکوسیستمی