جایگاه شهرداریها در مدیریت و برنامه ریزی بهینه کاربری زمین های شهری

برنامه ریزی بهینه کاربری زمین های شهری نقش مهمی در کاهش آسیب پذیری در برابر زلزله دارد. هرگاه در تعیین کاربری زمین های شهری همجواری ها رعایت شوند و کاربری های ناسازگار در کنار یکدیگر قرار داده نشوند، امکان تخلیه سریع اماکن فراهم می گردد و اگر کاربری های در شهرها به گونه ای توزیع شوند که سبب عدم تمرکز گردند، می توان انتظار داشت آسیب پذیری شهرها در برابر زلزله تا حد زیادی کاهش یابد. بنیادی ترین نظریه در برنامه ریزی شهری جهت کاهش آسیب پذیری کاربری زمین این است که از توسعه و گسترش اراضی که در معرض خطر زلزله هستند، اجتناب ورزیم(میدر، ۲۴:۱۳۸۴). برنامه ریزی کاربری زمین، به چگونگی استفاده، توزیع و حفاظت اراضی، اطلاق می شود. ساماندهی مکانی و فضایی فعالیت ها و عملکردهای شهری براساس خواست ها و نیازهای جامعه شهری، هسته اصلی برنامه ریزی شهری است که انواع استفاده از زمین را طبقه بندی و مکان یابی می کند. هم چنین باید چارچوبی را برای طرح کاربری بهینه زمین به وجود آورد، تا اساس طرح کالبدی و تفصیلی هر بخش شهری مشخص شود. براساس این چارچوب باید از استفاده نامناسب زمین جلوگیری شود و اهداف اقتصادی، اجتماعی، محدودیت های فیزیکی و سیاست های زیست محیطی رعایت گردد. در نتیجه می توان گفت آگاهی از آرایش فضایی کاربری زمین در شهر، کلید موفقیت برنامه ریزی و مدیریت شهری است. برنامه ریزان شهری باید بتوانند شهر را مشاهده، فعالیت های درون آن را تحلیل، روابط فضایی موجود میان این فعالیت ها را درک و بر اساس آن برنامه ریزی کنند

کلیدواژه ها:

آرایش فضایی ، کاربری زمین ، مکانیابی