بررسی و تحلیل تعلیم و تربیت از دیدگاه سبک عراقی

تعلیم و تربیت، عبارت است از فراهم آوردن زمینه ها و عوامل به فعلیت رساندن یاشکوفا ساختن شخصدر جهت رشد و تکامل اختیاری او به سوی هدف های مطلوب وبر اساس برنامه ای سنجیده شده . باتوجه به این که در مورد تعریف تعلیم و تربیت گذشته از تعریف یاد شده،نظریه های گوناگونی ارائه شدهاست، جهت آشنایی بیشتر خوانندگان، تعریف آن را اززبان چند صاحب نظر این علم (یا فن) بیان میداریم.که در بخش بعدی مقاله به آنها خواهیم پرداخت . تعلیم و تربیت، به هر شکل که تعریف شود وهدف آن هر چه باشد، مستلزم ایجاد ویژگی ها و خصوصیاتی است که در متربی به عنوان یک انسانصورت می گیرد، بنابراین موضوع تعلیم و تربیت همان انسان است . سبک عراقی به سبکی از شعر فارسیگفته میشود که از اواخر قرن ششم تا قرن نهم هجری رواج و ادامه داشته است. نام این سبک از عراقعجم گرفته شده است، اما رواج این سبک محدود به سرزمین عراق عجم نبود و در نواحی دیگر نیز رواجداشت. ابوالفرج رونی ، سید حسن غزنوی و جمال الدین اصفهانی از بنیان گذاران و کمالالدین اصفهانی ،سعدی ، عراقی و حافظ از نمایندگان این سبک به شمار می روند . در این مقاله سعی می شود با ترکیبدو مبحث گفته شده، تعلیم و تربیت را از دیدگاه سبک عراقی و دو شاعر برجسته این سبک یعنی سعدیو حافظ مورد بررسی قرار دهیم.

کلیدواژه ها:

ادبیات ، تعلیم و تربیت ، سبک عراقی ، شعر فارسی