مشکلات علمی در ایران (بررسی موردی جامعه شناسی سیاسی و علوم سیاسی ایران)

این مقاله تلاش دارد تا رساله- کتاب های منتشره در ایران در حوزه جامعه شناسی سیاسی و علوم سیاسی را نقد و ارزیابی نماید. روش این مقاله مروری و انتقادی است که مرحله مقدماتی در کارهای فراتحلیل است. نتایج تحقیق نشان می دهد مهم ترین آسیب های پژوهشی در جامعه شناسی سیاسی و علوم سیاسی ایران به قرار زیر است: برقراری نادرست روابط علی بین متغیرها، نداشتن مسئله به عنوان معما و خلط بین مسئله و سوال، شیفتگی بیش ازحد محقق به نظریه ها و عدم ارائه مکانیسم های علی، استفاده ناشایست از برقراری روابط علی در تحقیقات. تحقیق نشان داد که گسستگی زمانی بین دوره های تحصیلی ارشد و دکترا، گسستگی بین مقاله ها منتشرشده و گسستگی دانشگاهی ارشد و دکترای، نوع دانشگاه و رشته تحصیلی محققان بر معایب تحقیق تاثیر دارد. نویسنده مقاله بر این باور است به کارگیری راهبردهای زیر آسیب های تحقیق را کاهش و وضعیت تحقیقات را بهتر از پیش شکل می دهد. ۱. برجسته سازی ناهماهنگی، ناسازگاری، تناقض و معما در بخش بیان مسئله،۲. فراخوانی و بازخوانی سابقه تحقیق در بخش بیان مسئله، یافته های تحقیق و کل تحقیق. باوجوداین، کمینه کردن سابقه تحقیق می تواند پژوهش را پربارتر سازد، ۳. کمینه سازی مباحث نظری تحقیق، ۴. ارائه استدلال، حجت آوری و ارائه مکانیسم های علی برای برقرار ارتباط علی و ۵. نقد و حذف روابط علی معیوب.

کلیدواژه ها:

آسیب های پژوهش ، جامعه شناسی سیاسی ، روش انتقادی ، رساله- کتاب ، ایران