مدل ساختاری عوامل خانوادگی با نقش واسطه گری عوامل فردی برای رفتارهای تحصیلی دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف مدل یابی روابط بین عوامل خانوادگی(کارایی خانواده، درک از رفتاروالدین) بر رفتارهای تحصیلی با واسطه­گری عوامل فردی(خودکارآمدی و خودتنظیمی) انجام گرفت. جامعه این تحقیق تمامی دانش­آموزان متوسطه شهر شیراز است که در سال تحصیلی ۲۰۱۸-۲۰۱۷ مشغول تحصیل در یکی از دبیرستان­های شهر شیراز بودند. جهت  انتخاب نمونه ۵۸۱ نفر از  دانش­آموزان با استفاده از روش نمونه­گیری خوشه­ای تصادفی چند مرحله­ای انتخاب شدند. جهت گردآوری اطلاعات از پرسشنامه ادراک کودک از رفتار والدین(POPS) گرولینگ و همکاران (۱۹۹۷)، پرسشنامه عملکرد خانواده مک مستر(۱۹۸۳)، پرسشنامه خودتنظیمی بوفارد(۱۹۹۵)، پرسشنامه خودکارآمدی کودکان و نوجوانان(SEQ-C) موریس(۲۰۰۱) و پرسشنامه انگیزش تحصیلی هارتر(۱۹۸۰) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از آزمون معادلات ساختاری نشان داد مدل مورد نظر از برازش مطلوبی برخوردار است. در مجموع یافته­ها موید آن بود که ویژگی­های فردی دانش­آموزان می تواند تاثیر عوامل خانوادگی بر رفتارهای تحصیلی را واسطه­گری کند.

کلیدواژه ها:

کلیدواژه ها : رفتار تحصیلی ، عوامل خانوادگی ، عوامل فردی ، خودتنظیمی ، خودکارآمدی