تعیین اثربخشی آموزش درمان مبتنی بر شفقت بر اجتناب شناختی و نشخوار فکری در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

مقدمه و هدف: بیماران دیابتی به خاطر عوارض جسمی بیماری شان ، با مشکلات روانشناختی متعددی دست و پنجه نرم میکنند . از جمله این مشکلات می توان به اجتناب شناختی و نشخوار فکری اشاره کرد .پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش درمان مبتنی بر شفقت بر اجتناب شناختی و نشخوار فکری در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو در شهرستان اراک انجام گردید .روش ها : پژوهش حاضر ، نیمه آزمایشی و با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه ( همراه با دوره ء پیگیری یک ماهه ) بود . جامعه ء آماری این پژوهش را کلیه ء بیماران مبتلا به دیابت نوع ) ۲ غیر وابسته به انسولین ) در شهرستان اراک تشکیل می دادند که تعداد ۴۰ نفر از بیماران ، به شیوه نمونه گیری هدفمند ، انتخاب و بصورت تصادفی در دو گروه آزمایش ( ( N=۲۰ و گواه ( ( N=۲۰ تخصیص یافتند . قبل از اجرای مداخله ، پیش آزمون نشخوار فکری و اجتناب شناختی در هر دو گروه اجرا شد . برای گروه آزمایش ، درمان مبتنی بر شفقت بصورت هشت جلسه گروهی هفته ای دوبار به مدت ۸۰ دقیقه برگزار شد و گروه کنترل ، مداخله ای دریافت نکرد. پس از اتمام مداخله ، در هر دو گروه ، پس آزمون انجام شد و یک ماه بعد نیز داده های مربوط به دوره پیگیری جمع آوری گردید. در این پژوهش ، جهت تحلیل داده ها ، از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده گردید . یافته ها : یافته های این پژوهش نشان داد که آموزش درمان مبتنی بر شفقت ، بر اجتناب شناختی و نشخوار فکری بیماران دیابت نوع دو ، اثربخش است بحث و نتیجه گیری : با توجه به نتایج یافته ها، پیشنهاد میشود از درمان مبتنی بر شفقت در محیط های بالینی ای که بهبیماران مبتلا به دیابت ، خدمات روانشناختی ارائه میدهند ، استفاده گردد .

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر شفقت ، اجتناب شناختی ، نشخوار فکری ، دیابت نوع دو .