ارزیابی میزان برخورداری مناطق روستایی از شاخص های پایداری اجتماعی مطالعه موردی: دهستان حومه شمالی- شهرستان اسلام آباد غرب

امروزه رویکرد توسعه پایدار به عنوان چارچوبی برای تحلیل سکونتگاه­های روستایی از ارزش و اعتبار بالایی برخوردار است و دارای ابعاد مختلف اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی است که در این بین پایداری اجتماعی یکی از سه رکن اساسی و هدف غایی توسعه پایدار بوده است که بیشتر با ابعاد کیفی زندگی انسانی همراه است و با مفاهیمی چون، مشارکت، انسجام، عدالت اجتماعی، کیفیت زندگی، امید به آینده و .. همراه بوده و بر آنها تاکید دارد. بنابراین با توجه به اهمیت موضوع، پژوهش حاضر با هدف سنجش و اولویت­بندی پایداری اجتماعی در مناطق روستایی دهستان حومه شمالی شهرستان اسلام­آباد غرب انجام گردیده است. این پژوهش بر اساس هدف کاربردی و بر اساس ماهیت توصیفی – تحلیلی است. داده­های مورد نیاز با استفاده از شیوه کتابخانه­ای (فیش­برداری) و میدانی (پرسشنامه) گردآوری شده است. محدوده مورد مطالعه شامل ۲۳ روستای دارای سکنه دهستان حومه شمالی شهرستان اسلام آباد غرب است که دارای ۱۳۸۷ خانوار است. حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران ۳۰۹ نفر برآورد گردید که بر حسب تعداد خانوار موجود در هر روستا بین سرپرستان خانوار توزیع گردید. تحلیل داده­های حاصل از پرسشنامه با استفاده از تکنیک تصمیم­گیری الکتر انجام گردید که نتایج آن بیانگر این موضوع است که شاخص­های پایداری اجتماعی در روستاهای مورد مطالعه از توزیع مناسبی برخوردار نیست. به گونه­ای که میزان پایداری در ۳ روستا در سطح نسبتا پایدار، در ۱۶ روستا در سطح پایداری متوسط و در ۴ روستا در وضعیت نسبتا ناپایدار قرار دارد. و از بین ۱۰ شاخص در نظر گرفته شده، شاخص همبستگی اجتماعی دارای بیشترین تاثیر و شاخص رضایت از کیفیت خدمات کمترین تاثیر را بر پایداری اجتماعی دهستان حومه شمالی داشته است.

کلیدواژه ها:

توسعه روستایی ، توسعه پایدار ، پایداری اجتماعی ، مدل الکتر ، اسلام آباد غرب