مطالعه ی تطبیقی بازنمایی کردها در رمان های فارسی پساانقلاب: ۱۳۹۰-۱۳۷

زندگی اقوام ایرانی و به ویژه کردها در قلمرو سرزمینی ایران و مشارکت احتمالی  آنها در ایرانی سازی/ایرانی شدن در وجوه گفتمانی و غیر گفتمانی (سیاست، اقتصاد، فرهنگ) تبلور یافته است. این تبلور در رمان­ های فارسی احتمالا بر دو گونه است: یا رمان­ های فارسی به طور نسبی و در مقاطع مختلف و بنا بر تمایل نویسنده اقدام به بازنمایی کردها می­ کنند و یا اینکه آن­ها فاقد کم­ترین بازنمایی کردها هستند.  برای راستی­آزمایی این فرضیه­ ها، پژوهش حاضر به بررسی رمان­ های فارسی نوشته شده­ی  برگزیده­ در طول سه دهه­ ی ۶۰-۷۰، ۷۰-۸۰ و ۸۰-۹۰ پرداخت. از آنجایی که حجم جامعه­ ی آماری بیشتر از ۱۲۰ رمان بود، پژوهنده اقدام به نمونه­ گیری تصادفی سیستماتیک کرده و سپس آنها را تحلیل محتوایی نمود. نتایج حاصله از پژوهش نشان داد که بازنمایی کردها در ادبیات داستانی معاصر ایران و در تعاملات فرهنگی-اجتماعی بین افراد ساکن قلمرو سرزمینی مشترک و در گره گاه تخیل-اندیشه-عاطفه ­­ای یا انواع گفتمان­ های نویسندگان ایرانی پس از انقلاب حداقلی است. این پژوهش می تواند برای نقد و نظریه ادبیات داستانی ایران و مهندسی سیاست های فرهنگی کشور نیز مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

رمان های فارسی ، بازنمایی ، کردها ، نویسندگان ایرانی ، پساانقلاب