درباره ضرورت یکسان سازی رفرنس نویسی در علوم انسانی

پراکندگی ها و آشفتگی هایی که در زمینه رفرنس نویسی در بسیاری از آثار دانشگاهی رشته های علوم انسانی وجود دارد نویسنده این مقاله را بر آن داشته است که بکوشد راهکاری در این باره ارائه دهد. نویسنده نخست به صورت اجمالی به شیوه های جمع آوری داده ها و نیز رفرنس نویسی از گذشته های دور تا دوران معاصر در ایران پرداخته است و آنگاه شیوه نامه رفرنس نویسی شیکاگو را با ارائه مثال های متعدد معرفی کرده است. پیشنهاد نویسنده دراین مقاله این است که نویسندگان و پژوهشگران؛ چه آنهائی که روش نویسنده تاریخ نشر را پذیرفته اند و چه آنهائی که روش پانوشت/ پی نوشت کتابنامه را دنبال می کنند؛ به این شیوه نامه که یکی از معتبرترین شیوه نامه های رفرنس نویسی است پایبند باشند تا قدری از این آشفتگی کاسته شود و امکان استاندارد کردن تالیفات علمی دانشگاهی با عنایت به معیارهای پذیرفته شده محافل معتبر علمی پدید آید.

کلیدواژه ها:

: رفرنس نویسی ، رفرنس نویسی در ایران ، شیوه نامه شیکاگو