نقش عوامل طبیعی در سکونت گزینی محوطه های باستانی حوزه پایاب سیمره ۲ با استفاده از مدل AHP

این پژوهش رابطه بین ساختارهای طبیعی و ژئومورفولوژیکی منطقه شامل: ارتفاع، دما ، فاصله از رودخانه اصلی و فاصله از شبکه زهکشی، شیب، زمین شناسی، کاربری اراضی و نوع لندفرم ها، بر نحوه پراکنش محوطه های باستانی را مورد بررسی قرار داد. در این تحقیق از مدل تحلیل سلسله مراتبی به منظور تحلیل مکانی محوطه ها استفاده شد. پس از تجزیه و تحلیل داده ها، وزن نسبی گزینه ها، زیرمعیارها، معیارها و وزن نهایی گزینه ها هر لایه در نرم افزار Excel محاسبه شد یافته های تحقیق نشان داد سکونت گزینی محوطه ها با عامل ارتفاع، فاصله از رودخانه دائمی و شیب ارتباط معکوس داشت، در بین عوامل ژئومورفولوژی پادگانه ها و تپه ماهورها بیشترین ضریب اهمیت را به خود اختصاص داده اند. حدود ۸۹ درصد محوطه ها در مکان های مناسب و کمتر از ۳.۵ درصد از محوطه ها در مکان های نامناسب استقرار یافته اند. با توجه به همبستگی پیرسون عوامل شیب، ارتفاع، فاصله از رودخانه دائمی به عنوان مهم ترین عوامل در توزیع محوطه های باستانی حوزه پایاب سیمره ۲ شناسایی شدند.

کلیدواژه ها:

سیمره ، محوطه های باستانی ، سکونت گزینی ، عوامل طبیعی. زمین باستانشناسی