آسیب شناسی توسعه اجتماعی در برنامه ریزی شهری (مطالعه موردی شهر تهران منطقه ۱۰)

برنامه ریزان جایگاه مهمی در به ثمررسیدن مطلوبها دارند تهران از نظر توسعه شرایط خوبی ندارد هدف تحقیق آسیب شناسی توسعه اجتماعی ،باتوجه به برنامه ریزی شهری است از نظرموضوع در حوزه اجرا و بازه زمانی جدید است به لحاظ هدف، کاربردی ، به لحاظ روش توصیفی تحلیلی ، از روش های کتابخانه ای و میدانی برای چهارچوب نظری و گردآوری داده ها استفاده شد. ابزار اصلی پرسش نامه است و با نرم افزار spss نسخه ۲۱ تحلیل شد. جامعه آماری در این پژوهش شهروندان منطقه ۱۰ تهران، که طبق آخرین برآورد در سال ۱۴۰۰ جمعیت آن ۳۴۶۳۸۹ نفر بود.بر اساس فرمول کوکران، ۳۸۴ پرسش نامه به صورت تصادفی ساده توزیع شد . در بخش ادبیات تحقیق نظریاتی در خصوص ۲ متغیر توسعه و برنامه ریزی مطرح و از میان این موارد نظر مایکل تودارو برای توسعه و پل دیویدوف برای برنامه ریزی انتخاب و مدل مفهومی تنظیم شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها و آزمون فرضیه های پژوهش از روش های آمار استنباطی استفاده شد. ۲۵۹ شرکت کننده مرد و ۱۲۵ زن که بیشتر بین ۴۰-۲۰ سال بودند و تحصیلات کارشناسی و بالاتر داشتنداز نظر بررسی آمار توصیفی برای زیر ساخت توسعه وضعیت مطلوب و برنامه ریزی وضعیت نامطلوب است از نظر آمار استنباطی آزمون k-s نرمال نبودن توزیع را نشان داد؛ پس از روش های آمار ناپارمتری استفاده شد من ویتنی و کروسکال والیس ،میانه مشکلات ناشی از عدم شناخت و استفاده نادرست از برنامه ریزی است ، به برنامه ریزان پیشنهاد میشود به قدرت از پایین به بالا،عدم تسلط یک گروه خاص،تاثیر برنامه ریزی بر سلامت ،کاهش فقر،هویت اجتماعی ، اتحادیه های کارگری ،دموکراسی مشورتی ،آموزش،ابعاد مختلف ، حمل و نقل ،تحولات گذشته در فرآیند برنامه ریزی بیشتر توجه کنند.

کلیدواژه ها:

توسعه اجتماعی ، برنامه ریزی شهری ، آسیب شناسی ، مشارکت ، منطقه ۱۰ شهرداری تهران