بهره گیری از فناوری های نوین به موازات راهکارهای بومی در راستای تحقق معماری همساز با اقلیم

در دو دهه گذشته بر اثر مصرف بی رویه انرژی های تجدید ناپذیر و آسیب های زیست محیطی ، وضعیت انرژی جهان در مرحله بحرانی قرار دارد. افزایش روز افزون مصرف انرژی و آلودگی پسماند های صنعتی از یک سو و کاسته شدن منابع انرژی از سویی دیگر، پژوهشگران و سیاست گذاران کشورهای توسعه یافته را به ایجاد دگرگونی در شیوه برنامه ریزی توسعه پایدار و مدیریت صحیح در کره زمین تشویق کرده است . معماری زیست مبنا رشته ای است که بر طراحی و ساخت بناها و سازههایی متمرکز است که پایدار، کم مصرف و الهام گرفته از اصول و فرآیندهای طبیعی باشند. این معماری به عنوان معماری بیوفیلیک یا معماری ارگانیک هم شناخته می شود و رویکردی برای طراحی است که عناصر و اصول طبیعی را با محیط ساخته شده ادغام می کند. در کشور ما رشد مصرف سالانه انواع انرژی باعث گردیده مدیریت مصرف انرژی و بالا بردن بهره وری انرژی به عنوان یک ضرورت ملی مطرح گردد. در این راستا اجزای ساختمان هر کدام به نوعی با تاثیرگذاری خود می توانند خودکفایی بنا را تامین کنند. معماری گذشته کشور ما سرشار است از نمونه هایی موفق که همساز و هماهنگ با اقلیمهای مختلف ساخته شده و سالها پابرجا مانده اند. بناهایی از دورترین شهرها و روستاهای کوهستانی غرب گرفته تا باغشهرها و روستاهای آباد شکل گرفته در دل کویر، دلیلی بر صحت این ادعا هستند. لذا توجه به ویژگی های اقلیمی و استفاده از مصالح بومی در فعالیت های معماری در هر منطقه یکی از اساسی ترین راهکارهای کنترل مصرف صحیح انرژی می باشد و استفاده از الگوهای مطرح در معماری همساز با اقلیم ، در طراحی و ساخت ابنیه پایدار در شهرها، می تواند راهگشا باشد. هدف اصلی این مقاله با بهره گیری از منابع کتابخانه ای و روش توصیفی -تحلیلی تاکید بر طراحی معماری همساز با اقلیم و استفاده از فناوری های جدید به موازات آن به عنوان راهکاری جهت نیل به توسعه پایدار در ایران است .

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، فناوریهای نوین ، همساز با اقلیم ، معماری ایران