پیش بینی اقدام به خودکشی از طریق احساس تنهایی، تحمل پریشانی و پیوندهای والدینی در افراد با سابقه اقدام به خودکشی در شهر اصفهان

مقدمه: احساس تنهایی و تحمل پریشانی ازجمله عوامل خطرآفرین برای افکار خودکشی است، درحالی که پیوندهای والدینی عوامل محافظتی هستند. با وجود این، عوامل مهم اثرگذار دیگر وجود دارند که در میان افراد با سابقه اقدام به خودکشی بررسی نشده اند. بر اساس این، پژوهش حاضر با هدف پیش بینی اقدام به خودکشی از طریق تحمل پریشانی، احساس تنهایی و پیوندهای والدینی در افراد با سابقه اقدام به خودکشی انجام شد. مواد و روش­ها: پژوهش حاضر کاربردی و از انواع پژوهش های توصیفی- همبستگی است و جامعه آماری شامل همه افراد با سابقه اقدام به خودکشی در اصفهان بودند که از میان آنان، تعداد ۱۲۰ نفر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب گردیدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسش نامه های پیوندهای والدینی پارکر و همکاران (۱۹۷۹)، تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (۲۰۰۵)، احساس تنهایی راسل و همکاران (۱۹۸۰) و اقدام به خودکشی محقق ساخته بودند. داده ها با استفاده از روشهای آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف استاندارد و آمار استنباطی شامل ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون گام به گام و به کمک نرم افزار آماری SPSS vol.۲۷ و PLS vol.۳ تجزیه وتحلیل شدند. یافته­ های پژوهش: نتایج نشان داد که از میان متغیرهای پیش بین، احساس تنهایی با بیشترین توان پیش بینی (۷/۶۴ درصد) و در گام دوم، با اضافه شدن پیوند والدینی با مادر، به ۷۰۱/۰ درصد افزایش و در گام سوم، با اضافه شدن پیوند والدینی با پدر به ۷۲۹/۰ درصد و در گام چهارم با اضافه شدن تحمل پریشانی، به ۷۴۳/۰ درصد رسید که همگی در سطح ۰۱/۰ معنی دار هستند. بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافتههای پژوهش می توان به نقش تاثیرگذار احساس تنهایی در پیش بینی اقدام به خودکشی اشاره کرد که لزوم توجه خانواده ها و سیاست گذاران به این متغیر بسیار مهم میتواند نقش برجستهای در کاهش نرخ خودکشی به دنبال داشته باشد.

کلیدواژه ها:

Distress tolerance ، Feeling alone ، Parental bonds ، Suicide attempt ، احساس تنهایی ، اقدام به خودکشی ، پیوندهای والدینی ، تحمل پریشانی