کودک آزاری

کودکان همواره آسیب پذیرترین اقشار جامعه هستند که به دلایل مختلف از جمله پایین بودن سن و نداشتن مهارت های کافی قادر به حفاظت و حمایت کامل از خود نبوده و نیازمند حمایت بزرگسالان و به خصوص والدین خود هستند. کودکان غالبا با حقوق خود آشنا نیستند و نمی توانند از خود در برابر انواع بد رفتاری ها در خانواده محافظت کنند. کودک آزاری معضل بزرگ اجتماعی است که همه جوامع چه پیشرفته و چه در حال توسعه را در بر می گیرد و آثار کوتاه مدت و بلند مدت متعددی را هم بر شرایط فعلی و هم بر آینده او یعنی دوران بزرگسالی بر جای می گذارد؛ اثراتی که گاه بسیار جبران ناپذیر است. کودک آزاری طیف وسیعی از اعمال و رفتار نسبت به کودکان را شامل می شود. بد رفتاری جسمانی، بد رفتاری عاطفی، سوء استفاده جنسی و مواردی ازین قبیل همگی در قلمرو کودک آزاری قرار می گیرد. مهمتر از همه اینکه قوانین نیز ممکن است به علت عدم توجه به خصوصیات و جایگاه ویژه ای که اطفال در جامعه دارند خود به جای حمایت از اطفال مصداقی برای کودک آزاری قرار گیرند. لذا تغییر نگرش و توجه بیش از پیش قانونگذار حکیم می تواند در تحکیم حقوق کودکان و به تبع آن شکل گیری شخصیتی سالم یا بازپروری آن نقش به سزایی را ایفا کند. در این مقاله به بررسی انواع کودک آزاری و عوامل موثر بر این پدیده پرداخته شده است. سپس آخرین قانون وضع شده مرتبط به کودک آزاری مورد بررسی قرار گرفته است و در نهایت به بررسی پدیده عدم گزارش دهی راجع به کودک آزاری و امکان ارتکاب آن از طرف افراد و همچنین تاثیر پلیس ویژه کودکان و نقش اساسی او در میزان ارتکاب این جرایم پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

کودک آزاری ، قانون حمایت از کودک و نوجوان ، پلیس اطفال ، سازمان بهزیستی