اثربخشی آموزش تاب آوری مثبت گرا بر خود تنظیمی هیجانی، پریشانی روان شناختی و تعامل والد- فرزند در مادران کودکان کم توان ذهنی

مقدمه: این مطالعه با هدف بررسی اثربخشی آموزش تاب آوری مثبت گرا در بهبود خود تنظیمی هیجانی، پریشانی روان شناختی و تعامل والد- فرزند در مادران کودکان کم توان ذهنی انجام شد. روش بررسی: : ابزار گردآوری داده­ها پرسشنامه ارزیابی پریشانی روانشناختی کسلر (۱۹۹۲)، پرسشنامه خودتنظیمی هیجانی هافمن و کاشدان (۲۰۱۰) و پرسشنامه تعامل والد – فرزند  پیانتا (۱۹۹۴) بود. آموزش تاب آوری مثبت گرا در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه­ای اجرا شدند. تحلیل داده­ها با استفاده از نرم افزار SPSS.v۲۱ و آزمون­های تحلیل کوواریانس تک متغیره و چندمتغیره انجام شد. جامعه آماری پژوهش حاضر در برگیرنده کلیه مادران دارای کودکان کم توان ذهنی شهر تبریز در سال ۱۴۰۱ بود. از بین افراد جامعه آماری، ۴۵ نفر به روش نمونه­گیری هدفمند انتخاب شدند و به روش تصادفی در سه گروه (هر گروه ۱۵ نفر) گمارش شدند. یافته ­ها نتایج پژوهش نشان داد آموزش تاب آوری مثبت گرا بر نمره کلی خودتنظیمی هیجانی و مولفه­ های پنهان کاری و سازش اثربخش است. افزون بر این، اثربخشی این مداخله بر پریشانی روان­شناختی نیز معنادار شده است. همچنین، نتایج بیانگر آن بود آموزش تاب آوری مثبت گرا بر متغیر رابطه مثبت کلی و مولفه­های نزدیکی و وابستگی تاثیر معناداری دارد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر پیشنهاد می­شود آموزش تاب آوری مثبت گرا در اولویت برنامه­های مداخله­ای برای بهبود سلامت روانی مادران کودکان کم توان ذهنی قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری مثبت گرا ، خود تنظیمی هیجانی ، پریشانی روان شناختی ، تعامل والد- فرزند ، مادران ، کم توانی ذهنی