کنترل ارتعاشات سازه اسکلت فلزی با استفاده از جداساز لرزه ای

در این تحقیق از جداساز پایه برای کنترل ارتعاسات سازه اسکلت فلزی بهره گرفته شده است. در جداساز لرزه ای دوره ی تناوب اصلی سازه به کمک تجهیزاتی که بین روسازه و بخش زیرین آن قرار دارد افزایش می یابد. افزایش دوره ی تناوب سازه موجب کاهش پاسخ لرزه ای سازه ها در زمان وقوع ارتعاشات با دوره ی تناوب کوتاه تر می گردد. انرژی ارتعاشی ناشی از زلزله نیز با کمک سازوکارهای مختلفی جذب شده و از انتقال آن به سازه جلوگیری می گردد. در نتیجه سیستم جداساز لرزه ای با افزایش میرایی سازه پاسخ آن را کاهش می دهد. در این تحقیق، ساختمان های ۵ طبقه با چهار دهانه در دو حالت، یک بار با تکیه گاه ثابت شده و یک بار با تکیه گاه جداسازی شده مورد بررسی قرار می گیرد. از تکیه گاه لاستیکی با میرایی زیاد برای سیستم جداساز بهره گرفته می شود. سیستم های مورد بررسی با استفاده از تحلیل تاریخچه زمانی ارزیابی شدند و عملکرد لرزه ای آنها مشخص شد. مدلسازی با بهره گیری از نرم افزار SAP۲۰۰۰ و به گونه ای انجام شد که مدل عددی امکان تشکیل مفصل پلاستیک در مدل عددی فراهم باشد. نتایج حاصل از تحقیق نشان داد قاب های دارای جداساز پایه، نسبت به قاب های با تکیه گاه ثابت دارای زمان تناوب بیشتر،، جذب انرژی بالاتر، برش پایه کوچکتر و جابجایی کمتر هستند.

کلیدواژه ها:

جداساز پایه ، تحلیل تاریخچه زمانی