بهره گیری از جهت گیری به عنوان یک عامل اقلیمی در جهت تامین آسایش اقلیمی در اقلیم سرد و کوهستانی

معماری بومی ایران نمونه بارزی از معماری بر اساس طراحی اقلیمی به شمار می رود. طراحی و ساخت خانه های بومی باتاثیرپذیری از عوامل گوناگونی نظیر فرهنگ، اقلیم و امنیت، انجام می شده. یکی از مولفه های اقلیمی که در آرایش سکونتگاه هایبومی مورد توجه اکید معماران قرار می گرفت، جهت گیری بوده است. معماری در مناطق کوهستانی کشور ما به موقعیت اقلیمیوابستگی دارد. توجه به فرم و جهت بناها از جمله مولفه هایی است که معماری این منطقه به خود اختصاص داده است. با جهتبهره گیری مناسب خانه ها و در نظر گرفتن موقعیت و زوایای تابش میتوان از انرژی خورشید استفاده کرد. بناهایی که با این روشساخته می شدند هم در مناطق سردسیر و هم در اقلیم گرم کاربرد داشته و به بهترین شکل ممکن شرایط آسایش را برای ساکنانفراهم می کرد. به طور کلی بهره گیری از این الگو در معماری دارای توجیه اقتصادی میباشد که منجر به کاهش هزینه های مصرفیانرژی در ساختمان می گردد. در این روش بناها به گونه ای طراحی شده اند که از حداکثر نور آفتاب در زمستان و حداکثر سایه درتابستان بهره می برند.

کلیدواژه ها:

اقلیم سرد ، جهت گیری ، طراحی اقلیمی.